Ik ben weer vroeg wakker, met fluitende vogeltjes als wekker. Er is helaas ook een oude schorre duif die er doorheen roekoe-oet.
De dag begint droog met zelfs een licht zonnetje. Vannacht was er regen.

Als ik de tent open doe zie ik dat er een grote Dobberman op het terrein los loopt. Slik.
Zou het dezelfde hond zijn van twee jaar geleden ?
Hij blijft staan. Ik loop voorzichtig door.
Ik ben vroeger als klein kind een keer gegrepen door een Dobberman. Toen had ik een lange broek aan. Nu niet. En toen kon ik harder rennen dan nu. Zelfs met kortere benen. Althans dat vermoed ik. Je weet maar nooit hoe mijn snelheid is als het er echt op aan komt, maar ik ben bang dat ik het op de korte afstand af moet leggen tegen de hond. Ik ben meer van de lange afstand, maar dan is dat niet meer van belang.

Ik wil via het hek waar ik ben binnen gekomen weer weg, maar dat gaat zo maar niet. Ik moet een ander pad nemen. Kom ik bij de uitgang, zit het hek op slot. Ik rukken aan het hek. Geen beweging. Op het moment dat ik weer terug wil gaan, komt er net een vrouw aan, waarschijnlijk gealarmeerd door mijn herrie, die op een knop drukt en daarmee het hek opent.
“Vielen Dank, auf Wiedersehen”.

Ik zie onderweg een nagemaakte Lourdesgrot. Leuk, als je er van houdt. Maar dan moeten ze wel de kliko’s die er staan weghalen.

Een vos steekt vanuit een maisveld voor me de weg over. Daar kan ik nu blij van worden.

Het is wel zondag maar bij een gesloten supermarkt is wel een bakker open waar ik Frühstuck kan eten. Die fröliche Bäckerei.

Het valt me op dat Corona hier in Duitsland serieuzer genomen wordt dan in Nederland. Ik heb diverse mensen met een mondkapje op gezien. Er zijn wachtrijen voor winkels als er teveel mensen binnen zijn, er wordt meer afstand gehouden en ik heb al diverse testlocaties gezien.

Het landschap is vandaag eentonig, maar ook afwisselend. Het is overwegend vlak akkerland.
De afwisseling zit in wat er op het land staat. Mais, lijnzaad, aardappelen, bieten, rogge, tarwe, aardappelen, bieten, mais, tarwe en nog meer aardappelen.

Bij Euskirchen gaat het mis. Er is een opbreking en een omleiding. Mijn richtingsgevoel en eigenwijzigheid zorgen er voor dat ik na een kwartier weer op dezelfde plek sta. Uiteindelijk lukt het me om Euskirchen achter me te laten.

De bewolking laat af en toe wat motregen vallen. Vervelend om in te fietsen.

Onderweg heb ik naast de vos ook een eekhoorn gespot en een kameel.
Een kameel ? Ja, een kameel. Zo gek is dat niet, naar wij dachten.

Bij Schloss Miel gaat het wat harder regenen en schuil ik bij een uitspanning op de Wiese bij een slot. Het is bij een golfbaan. Geen geruite broek gezien.

Of ik verder nog iets bijzonders heb gezien ? Nou best wel.
Er stond midden in het landschap een viaduct. Er liep geen weg overheen. Die liep een paar honderd meter verder. Ik vermoed zelf dat het een foutje van de tekentafel is. En omdat het een opdracht was zetten we het er gewoon neer. Zelfs in Duitsland. Iemand heeft er een bordje opgehangen en het als Denkmal aangemerkt.

Er zit nog wat stijging in de route vandaag, maar ook een lekkere afdaling naar Remagen. En dan sta ik ineens weer bij de Rijn. In Remagen moet ik omfietsen omdat er nog steeds een brug over de Ahr niet is gerepareerd. Vorig jaar om deze tijd was daar een enorme wateroverlast met veel schade en doden.
Remagen is ook bekend van een brug die er eigenlijk niet meer is. Er staat alleen aan elke kant nog een toren.
Ik fiets verder naar een camping bij Bad Breisig. Het miezert, maar kan de tent uiteindelijk droog opzetten.

Er staan nog meer fietsers. Hollanders die van Bazel naar Nederland fietsen langs de Rijn en een Engelsman die ook naar Rome fietst.
Er is een apart trekkersveldje en een overdekt zitje met voldoende stopcontacten om alles weer op te laden. Dat zie je niet overal.

Geschreven door Op-fietse