Op een leer een lijntje met de Heer


Vandaag fiets ik van Estella terug naar Pamplona. Eerst naar Puenta la Reina en dan via Campanas naar Pamplona. Het is een andere weg, dan welke ik op de heenweg heb genomen naar Puente la Reina.

Ik ga eerst, tegen het eenrichtingsverkeer, Estella uit. Ik weet ook geen andere weg. Het gaat allemaal goed.
Net buiten Estella zijn er weg-/asfalteringswerkzamheden over zeker één kilometer. De automobilisten moeten helaas even achter me blijven, maar ze mogen toch niet harder dan 40 km per uur.

Ik kom een aantal kilometers verder Monique weer tegen, die ik een hele tijd ben voorgebleven. Ze doet het rustig aan en dat doet ze goed. Het is voorbij voordat je er erg in hebt en de reis is belangrijker dan de bestemming. Leuk haar ontmoet te hebben.

In Mañeru stop ik voor koffie en een broodje.
Er komt een hele groep wandelaars aan onder begeleiding. Een man onttrekt zich aan de groep en gaat een stempel halen in het café waar ik zit en dat is volgens mij niet de bedoeling. Hij wordt door een begeleider teruggehaald en kijkt heel schuldig.
Dan kan je toch beter alleen lopen.

In Puenta la Reina wil ik natuurlijk over de historische pelgrimsbrug weer binnen komen. Vervolgens via de Calle Mayor door het dorp. Ik kom langs de kerk, welke eerder dicht was. Nu is hij open. Als ik binnen kom komt er een man naar me toe met de vraag of ik een stempel wil. Dat wil ik wel.
Hij loopt naar zijn tafeltje waar ook een mandje staat met wat muntjes waar je een donativo in kan doen. Hij zet een stempel, ziet dat hij niet goed is en zet er nog een overheen. Dat moet je niet doen, dan maak je het alleen maar erger. Ook deze stempel is niet goed en hij wil het nog een keer proberen.
“Ho, ho, stop er maar mee, dat wordt niks, laat maar”.
Ineens verstond hij Nederlands ! In ieder geval begreep hij het. En ook begreep hij dat hij zijn kans op een donativo verspeeld had.
In de kerk zijn een aantal vrouwen bezig de vloer en de banken eens goed in de boenwas te zetten. Het ruikt lekker.

Een paar kilometer van Puenta la Reina ligt een mooi kapelletje. De Ermita de Eunate.
Ik moet één euro betalen om in de kapel te kijken.
“Twee jaar geleden was het nog gratis”, zeg ik.
“Ja, maar toen was ik er nog niet”, zegt de jongen achter de balie. Dat klopt, toen was er niemand. Ook niet voor een stempel, welke hij nu wel heeft.
Ach, voor één euro wil ik er wel weer een keer kijken. Het is een hele mooie stille serene plek. Alleen nu niet.
Er is een elektricien op een laddertje bezig een lamp te maken. Hij is aan het bellen.
Het zal toch niet met God zijn ?
“Is de bruine draad aarde of de blauwe ?”

Bij Campanas schreeuwt een vrachtwagenchauffeur dat ik de verkeerde kant op ga. Ik heb een jacobsschelp op mijn stuurtas en hij gaat ervan uit dat ik naar Santiago ga. Ik vertel hem dat ik naar Pamplona wil.
Hij komt zijn cabine uit om te vertellen dat ik via de grotere weg met veel verkeer of een rustige weg met veel heuvels kan gaan.
Ik neem de heuvels.

Mijn fiets begon de afgelopen dagen al een beetje te kraken, maar het wordt steeds erger. Bij elke pedaalslag krr krr krr krr.
Het is al het derde jaar op rij dat ik problemen krijg met deze fiets. Ik vermoed dat het weer de trapas is.
Óf het ligt aan de productie van Koga of aan het onderhoud van het Banierhuis, waar ik wel vaker problemen mee heb gehad en me niet altijd serieus genomen voel.
Ik ben bijna thuis, maar het is niet fijn.

Voor Pamplona heb ik, na uiteraard een lange zware klim, een mooie lange afdaling.
Vervolgens ga ik weer door de stad en het fietspad naar de camping waar ik eerder stond. Daarvandaan vertrekt ook overmorgen de bus terug naar Utrecht.

De Letten zijn weg. Ik sta een plekje naast mijn vorige plek, wat eigenlijk alleen maar zand is. Ik leg al mijn spullen weer uit om te drogen en kom bij van het fietsen.
Na het douchen staan er Spanjaarden naast me. Een moeder met twee jonge jongens. From Barcelona. Ze komt na een tijdje vragen of ik wil helpen met de tent opzetten. Ik doe mijn best. Ik weet het ook niet, maar het begint op een tent te lijken. Iets waar je in zou kunnen liggen.
Als hij bijna staat zegt ze dat we naar de video kunnen kijken waarin hij in twee minuten wordt opgezet !
Nou, hij lijkt er niet op, het lukt niet in twee minuten en we kijken niet zo vrolijk als de mensen op de video.
“Gelukkig gaat het niet regenen vannacht”, zegt ze.
Daar kan ik het mee doen, maar ze is wel blij dat ik geholpen heb.
Ik heb er geen foto van gemaakt, want ik ben niet echt trots op het resultaat.

Geschreven door Op-fietse