Dag van de jacht

Ik word wakker met rond de tent scharrelende kippen.
Na mijn hele handel weer op de fiets te hebben gebonden ga ik op pad.
Eerst naar de plaatselijke supermarkt. Dat is wel wat teveel gezegd voor dit winkeltje, want het assortiment is zeer beperkt. Ik denk eerst dat hij dicht is, maar de eigenaar staat buiten op klanten te wachten. Ik koop er mijn ontbijt (croissant, pain chocolat, yoghurt en een kaasje) voor € 2,90. Is de dag van de winkelier ook weer goed gemaakt.

Net buiten het dorp staat er een bord langs de weg: “jour du chasse”.
Iets verderop staan er allemaal mannen op leeftijd met oranje hesjes langs de weg met een geweer en een hoorn. Ze staan ongeveer twintig meter van elkaar en rond een maisveld, gemaaid korenveld en bosjes. Ik hoor honden in het maisveld blaffen en huilen. Ik vraag nog in mijn beste Frans of het niet dangereux is pour moi. Ook les chiens niet ?
Een man knikt nee....., geloof ik.
Als ik de honden harder hoor blaffen en ogenschijnlijk dichterbij komen, trap ik een tandje harder. De mannen blijven allen onbewogen staan.
Het zijn alleen mannen. Blijkbaar geen hobby van vrouwen.
Als ik verderop een auto zie staan stop ik. Ik voel me veilig genoeg en wil wel eens zien wat er gebeurd.
Ik vraag aan een man of er wel dieren zijn. Er zitten er volgens hem heel veel. Grote dieren; herten en zwijnen.
Ik heb net tegen hem gezegd dat ze volgens mij nog slapen als er op een hoorn wordt geblazen en ik een schot hoor. Een man springt in zijn auto en rijdt naar de plek waar waarschijnlijk een beest is neergeschoten. Ik zie hem wel met iets slepen.
De beesten hebben geen schijn van kans als ze tevoorschijn komen. Ik heb er gemengde gevoelens over. Ze hebben in ieder geval een beter leven gehad dan in de bio industrie.

Om 11:00 uur ben ik in Château Renault, waar ik in het kasteel een stempel wil halen. Daar zit de Mairie op de tweede verdieping. Ik moet de stempel halen in een ander gebouw. Een vrouw wijst het door me mee te nemen door het kantoor heen, waar andere mensen gewoon aan het werk zijn. Daar loop ik dan met mijn fietskleding en fietsschoenen dwars door de ambtenaren.
Ik drink nog koffie in een café op de markt, waar het heel druk is, omdat alle andere café’s dicht zijn, en waar drie oude mannetjes druk met elkaar in gesprek zijn.

Ik snij de route iets af om in Vouvray te komen. Daar zou, volgens andere fietsers, een leuke camping zitten. Helaas vol.
“Heeft u gereserveerd?”
“Huh, wat, moet ik reserveren?”
“Ja, we zitten helemaal vol”
Ik dacht dat hij een grap maakte, maar achteraf gezien was het niet iemand die ooit een grap gemaakt heeft. Hij was heel serieus.
Ik nog proberen, dat ik maar een petite tent had, maar hij was onverbiddelijk.
Waar ik dan naartoe moest?, vroeg ik teleurgesteld. Hij wist nog wel een camping iets dichter bij Tours aan de andere kant van de Loire. Camping les acacias in la Ville-aux-Dames.
Het blijkt een redelijke camping te zijn, die mij nog wel een plekje gunnen.

Nadat ik geïnstalleerd ben en weer schoon en uitgerust, ga ik op de fiets naar Tours.
Ik fiets langs de Loire en in Tours aangekomen bezoek ik de kathedraal en de basiliek St. Martin.
In de basiliek zijn nonnen aan het zingen. Niet allemaal even zuiver, maar wie ben ik dat ik ze onderbreek en ze daar op wijs. Laat ze maar lekker door zingen. In moet wel aan de zingende non denken: Soeur Sourire.

Als ik weer terug fiets naar de camping, zie ik de jongens van een paar dagen terug weer. Wat een toeval ! Het heeft zo moeten zijn. Hier scheiden onze wegen. Ik naar het zuiden en zij naar het westen.

Geschreven door Op-fietse