De telefoon doet het gelukkig weer. Ik probeerde hem aan de accu en gaf aan dat de batterij nog 4% had. Waarschijnlijk ook een kabelbreuk, dat hij gisteren ook niet wilde opladen. In ieder geval weer een gelukkig mens, het scheelt een hoop gedoe.

Mijn ontbijt is van Spanjaarden, die mij barbequeworstjes aanbieden en brood. Of ik ook bier wil ? Het is 8.00. Nog maar even niet.
Het zijn vader en zoon van een jaar of 16. Met tent en auto op vakantie. De vader spreekt geen Engels en de zoon fungeert als tolk. "My father says you have to much bread, you should take more meat".
Ik krijg nog bananen en bier voor vanavond van ze mee. Extra gewicht, maar dat kan je toch niet weigeren ?

Ik neem eerst in Sarria nog koffie en kan dan gelijk de telefoon verder opladen. Om 10.00 vertrek ik dan echt weer richting Santiago.

Het is niet echt warm en heel erg mistig en dat fietst niet fijn over de heuvelachtige LU633. Als de auto's en vrachtwagens, zonder af te remmen, de binnenbocht strak nemen als je daar fietst.
Even later komt er een brommer langs die claxonneert. Hij heeft een geel hesje aan. Dat heb ik steeds achter op mijn bagage gedaan, zodat ik opval, maar trek het nu ook maar aan. Dat voelt in ieder geval veiliger.

Het begint wel gelijk met klimmen. Jasje weer uit. Weer omlaag. Jasje weer aan. Enzovoort enzoverder.
Om een uur of 11 is de mist opgeklaard en schijnt de zon weer.

Portomarin kent een bijzonder verhaal. Er is een stuwmeer. Een deel van het dorp is gewoon onder water verdwenen, maar een aantal gebouwen zijn hogerop weer opgebouwd. Zo ook een grote kerk. Er staan nog nummers op stenen om het te kunnen opbouwen.
Er staat nu weinig water, dus zijn er delen van het oude dorp te zien.

Bij Portomarin kom ik Jean Michel weer tegen en we fietsen een stuk met elkaar de komende 13 klim samen.
We komen langs een bos waar net brand is geweest en langs voorraadschuren voor graan op verhoging om ongedierte weg te houden.
Als ik verder wat wil drinken fietst hij alleen verder. Drinken dat doet hij onderweg niet !

Langs de N547 richting Melide is het niet fijn fietsen op de witte streep rechts met het voorbijrazende verkeer.
In Melide ga ik eerst naar een albergue. Ze hebben geen aparte kamer, maar willen wel naar een pension (Orios) bellen.
Dat weet ik na even zoeken, en er drie keer angsgefietst te zijn, te vinden. Fiets in de kelder en een kamer op de 5e verdieping. Ernaast zijn ze aan het verbouwen.

Geschreven door Op-fietse