'Als je nu opeens weer gaat moederen stuur ik je weer terug' appte Nathan dinsdag toen ik nog in de trein zat en zei dat hij maar alvast naar bed moest gaan omdat hij woensdag weer gewoon naar school moest. Het driekoppige Mesdagstraatgezin had de afgelopen maanden een nieuwe dynamiek gevonden en dat moederen kon, zeker op bepaalde gebieden, best gemist worden.

Maar ja, als je dan weer thuis bent, pak je natuurlijk je oude vertrouwde rol gewoon vanzelf weer op: je een beetje bemoeien met iedereen, weer eens een vaatwasmachine inruimen, je werkkamer waar ook het konijn woont een grondige schoonmaakbeurt geven en constateren dat ze dit keer wél aan snoeren geknaagd heeft en mijn printer geen bruikbare voedingskabel meer heeft, en een telefoontje van Joanne, waarin ze vraagt of ik haar donderdagse kookbeurt (ook al nieuw voor mij!) wil overnemen, natuurlijk met ja beantwoorden. En zo werd het een dag waarop ik om 19.00 uur moest constateren dat ik niet goed meer tot communiceren in staat was omdat ik zo moe was. Van de drie mogelijke oorzaken die ik hiervoor kon bedenken, a) ik ben toch eigenlijk in de wieg gelegd voor het kluizenaarschap, b) het is ook best een vermoeiende omschakeling om van twee maanden in je eentje alleen maar te hoeven lopen, nu weer de hele dag je meest nabije mensen om je heen te hebben én de radio te horen én de krant te lezen én weer alle onvolkomenheden in je huis te zien of c) mijn long covid vermoeidheid blijkt helemaal niet over te zijn, maar dat had ik in mijn eentje in de bossen gewoon veel minder in de gaten, lijkt me optie b) voorlopig toch de meest waarschijnlijke. En dat geeft ook helemaal niet. Dan ben ik maar moe en even niet meer tot communicatie in staat. Moe maar wel tevreden.

Mijn kiespijn blijkt echt over te zijn nadat een vulling vervangen is, en mijn voet blijkt aan het eind van de middag echt pijn te doen zodat ik ook weer zeker weet dat ik gelukkig niet voor niets naar huis ben gekomen. Volgende week ga ik een actieplan voor mijn voet maken, dan hoop ik bij Arno terecht te kunnen en hoor ik wel wat verstandig is om te doen.

Ondertussen denk ik aan alle fijne plekken waar ik met mijn tentje of in een bed heb overnacht en bekijk de website 'Welcome to my garden': een non profit initiatief waarbij gewone mensen hun tuin aanbieden aan wandelaars of fietsers om je tent er op te zetten. Een soort Vrienden op de Fiets, maar dan helemaal gratis en alleen voor kampeerders. Een superleuk initiatief om onbekenden te ontmoeten en fietsers en wandelaars die van eenvoud houden te helpen. Je kunt je hiervoor ook aanmelden, als je zelf een achtertuin hebt die groter is dan onze eigen postzegel die naast een tafel, een ren en een vijvertje geen ruimte meer biedt voor een tent:

https://welcometomygarden.org/

En ik krijg een mailtje van Eddie Legus, de glaskunstenaar, die vraagt hoe het gaat met mijn pelgrimstocht. Ik schrijf hem terug en vraag of ik een klein, glazen schildpadje 🐢 bij hem zou kunnen laten maken: traag, zoals ik, met zijn belangrijkste bezit op zijn rug, zoals elke wandelaar.
Ik hoop het!

En omdat ik geen foto's meer heb gemaakt, nog maar een paar uit het archief (Nederland en België).

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage