Het was doodstil daar in Saut-du-Doubs, vannacht én toen ik er vanmorgen om 8 uur vertrok. Het was een aangename, en vooral in het begin schitterende weg van ruim 6 kilometer lopen naar Villers les lacs. Ik verheugde me erop daar koffie te drinken en moest inkopen doen want alles was inmiddels op. In Hotel de la France, de eerste horeca die ik tegenkwam in het stadje, vroeg ik of ik er koffie kon krijgen en toen ik terugkwam van de wc stond er al een espresso klaar, terwijl ik eigenlijk zo'n grote café au lait had gewild. Beetje jammer maar toch wel lekker. Ik moest wat dingetjes regelen en belde per ongeluk met een verkeerde auberge die ik wilde reserveren voor morgenavond omdat ik bezoek zou krijgen. Dat pakte uiteindelijk heel goed uit, want de man die ik aan de telefoon had, was van de auberge waar ik vandaag hoopte uit te komen: hij had eigenlijk geen kamer voor een wandelaar, maar had wel een grenier waar ik kon slapen. En zo komt het dat ik nu, terwijl het giet van de regen en flink onweert, niet in mijn tentje lig, maar in een schattig huisje thee zet en een boterham eet, nadat ik net heerlijke wortelsoep bij de meneer en mevrouw heb gegeten, en straks ga slapen in een ander huisje waar vier matrassen in houten stapelbedden liggen. Kon niet beter! Deze auberge is verder alleen maar te reserveren voor feesten en groepen, dus behalve de eigenaars er is helemaal niemand hier. En morgen loopt het alweer anders dan gedacht, omdat het bezoek van mijn Nederlandse vriendin niet doorgaat omdat ze ziek is en morgen niet zo ver zal kunnen rijden, helaas.

Na Villers les lacs was het flink klimmen, 860 meter stijgen in totaal en het was een prachtige bosweg. Op een gegeven moment liep ik kilometerslang echt óp de grens, met mijn linkerbeen in Zwitserland en mijn rechterbeen in Frankrijk. Maar daarna was het weer voorbij en nog steeds blijf ik in Frankrijk, ook al gaf de Pindat-gps eerder deze week al aan dat ik in Zwitserland sliep: dat was niet zo, ik zat alleen maar dicht tegen de grens aan.

Iemand vertelde me deze week het zinnetje: bid alsof God alles bepaalt, werk alsof je zelf alles bepaalt. Ik loop daar over na te denken, en voor degenen die bidden een moeilijk fenomeen vinden, zou je dat gedeelte kunnen vertalen naar: meebewegen met datgene wat gebeurt of wat je ten deel valt. Dat kunnen kleine dingen zijn, zoals wat voor weer het is, of grote dingen zoals problemen met je gezondheid.

Ik kom tot de conclusie dat de tocht die ik aan het maken ben, maar voor een heel klein gedeelte afhankelijk is van wat ik zelf doe en bepaal: ik heb gezorgd voor een goede uitrusting, ik bepaal mijn route en zorg dat ik op tijd te eten en drinken kan vinden. Maar verder hangt zoveel af van wat mij toevalt. Hoe anders waren deze weken geweest als ik bijna niemand tegengekomen was die een praatje met me aanknoopte, als er nooit iemand mij een kop koffie, een broodje kaas of een hele maaltijd had aangeboden, als ik bij het vragen om water te horen had gekregen 'non, je suis désolé' en daarna de deur dicht was gedaan. Als het vinden van een overnachtingsplek heel veel gedoe opgeleverd had en het telkens een eindeloze zoektocht was geweest. Als alles wat mee heeft gezeten juist tegen was gevallen. Ik heb echt maar een heel klein beetje zelf in de hand en verder ligt alles in handen van wat ik graag God noem, maar wat anderen misschien liever aanduiden met het toeval of het lot.

Ik realiseer me ook dat dit in mijn dagelijks leven eigenlijk niet heel anders zal zijn, maar dat ik het wel heel anders ervaar. In onze dagelijkse routine hebben we veel meer het idee (ik althans) dat alles afhangt van hoe hard we werken of hoeveel we zelf doen, omdat we veel meer geneigd zijn te denken dat heel veel van onszelf afhangt.
Ik hoop echter dat wat ik nu ervaar, iets is wat ik mee ga nemen als ik straks weer thuis ben: dat de verhouding tussen 'bidden' en 'werken' veel meer in balans komt, dat ik veel meer uit handen kan geven door te beseffen dat een deel van mijzelf afhangt, maar nog een veel groter deel van al die dingen waar ik zelf helemaal geen invloed op heb. En dat ik me daar, net als nu, aan toevertrouw.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage