Ik val eigenlijk van de ene verbazing in de andere tijdens deze tocht. De route die ik vandaag geprogrammeerd had, liep tot aan een hostel in Eben. Dus toen het streepje op mijn horloge ophield, wist ik dat ik min of meer voor een hostel moest staan. Het was precies op een kruispunt, ik keek om me heen welk huis het dan zou zijn en besloot het adres eens op te zoeken op mijn telefoon.
"Kan ik je helpen", vraagt een man mij in het Nederlands. Ik zeg dat ik ergens wil overnachten en dat er hier een hostel zou moeten zijn. Hij wijst naar het tegenovergelegen gebouw en vertelt dat er verderop ook een goedkope gîte is van een vriendin van hem. Ik loop achter hem aan zijn huis in waar hij vriendin Lia voor mij gaat bellen. De gîte zit al vol en ik fluister hem toe: heeft ze misschien een tuin waar ik mijn tent mag opzetten?

En zo komt het dat ik even later naast Rob naar Lia toe wandel waar ik een prachtig plekje in de tuin krijg, vlak onder de kerktoren. Ik mag er douchen en naar de wc en ze wil niet dat ik er voor betaal. Ondertussen krijg ik van Rob te horen dat hij net ontslagen is op de muziekschool in Maastricht. Een muzikant, net als ik! Maar wat een treurigheid: hij mag terugkomen als zzp'er, maar hij wil - heel begrijpelijk als je eind 50 bent - de zekerheid van een vaste baan en een verzekering voor als hij onverhoopt ziek zou worden. Dit gebeurt op heel veel muziekscholen in Nederland en het is slecht voor de docenten, die vaak toch al hun inkomen op verschillende plekken bij elkaar moeten scharrelen, maar ook slecht voor het muziekonderwijs. Op veel plaatsen betekent dit beleid ook gewoon het einde van de muziekschool en daarmee het einde van gesubsidieerd onderwijs.

Vanochtend ging het zoals ik gehoopt had: ik werd uit gewoonte rond half 7 wakker, maar na wat gewoel viel ik nog heerlijk in slaap tot half 10. Beneden stond er een ontbijt voor me klaar met vers brood en een gebakken ei. Na enig overleg besluit Kirsten dat ze vandaag graag een stukje mee wil wandelen met mij. Maar eerst doen we nog rustig aan: we drinken koffie, ik ga op de fiets mijn avondeten kopen, pak dan in alle rust mijn rugzak weer in met de schoongewassen kleren en stap nog eens op de weegschaal: met een volle rugzak met eten en 1 liter water weegt hij precies 12 kilo. In de loop van de dag eet ik daar nog wat grammen van op, dus hij wordt alleen maar lichter.

Frank is zo lief om ons samen bij de Pietersberg af te zetten (zo heb ik voor het eerst klein stukje gesmokkeld, want ik eindigde gisteren natuurlijk in het centrum) en daarna Kirsten 6 kilometer later weer op te komen pikken.
We lopen de laatste kilometer Pieterpad, en dan is daar de eerste rood-witte GR 5 aanduiding! Daarna volgt een prachtig stuk langs de mergel-afgraving. In Kanne (of Riemst: twee namen, één dorp) eten we een ijsje en daarna nemen we afscheid. Wat een heerlijk verblijf heb ik gehad en wat voel ik me weer gevoed met zoveel vriendschap.

Terwijl ik het gevoel heb dat dit een beetje een rustdag was, heb ik toch een dikke 13 kilometer gelopen. Kennelijk gaat het me ongemerkt toch al steeds makkelijker af en natuurlijk doet een lange nacht lekker slapen ook goed. Ik geniet!

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage