"Kun je er nou ook echt van genieten?" vroeg Elsje zondag aan de telefoon.

Ik ben enorm aan het genieten van het feit dat ik deze tocht aan het maken ben. Ik kan me één dag herinneren, de zesde dag, dat ik dacht: ik ben op 1/20ste van mijn pelgrimage, hoe kan dit over twee maanden óók nog leuk zijn? Daarna ben ik ook meteen gestopt met zo te denken en vooruit te kijken. Want het deed er ook niet toe: als het dan niet meer leuk zou zijn, zou ik dan wel weer verder zien. Afgezien van dat ene moment kan ik in alle eerlijkheid zeggen dat ik 100% in harmonie ben met wat ik aan het doen ben.

En toen ik pijn aan mijn heupen had dacht ik: desnoods ga ik verder op de fiets. Sinds ik mijn rugzak meer op mijn schouders laat rusten gaat dat overigens helemaal goed, mijn schouders gaan ook pijn doen, maar kunnen dat wat beter verdragen. Toen ik pijn aan mijn knie kreeg dacht ik: jou moet ik goed gaan verzorgen zodat je het aan blijft kunnen. Met rekken en strekken, masseren en koelen en soms een extra pauze inlassen gaat dat goed. Toen ik pijn op mijn borst kreeg en kortademig werd, wist ik dat als het aan zou houden, ik even naar een dokter zou moeten om te kijken of en hoe ik hiermee verder kon lopen. Met weer extra rustig lopen en weinig sportieve ambitie gaat dat nu gelukkig ook goed. Ik heb werkelijk nog geen moment gedacht dat ik ermee wilde stoppen of naar huis wilde.

Genieten doe ik 's ochtends van de routine van het inpakken van mijn rugzak, thee zetten, havermout met noten eten; de koele lucht waarin ik op weg ga, de vaak nog wat slaperige dorpjes en zelfs de zachte ochtendzon. Elke dag sta ik minstens een paar keer stil om om mee heen te kijken en te genieten van de stilte of het landschap. Ik geniet van alle ontmoetingen met mensen (en dieren) onderweg.

Maar als het middag wordt en ik al wat kilometers in de benen heb, het warm is en mijn rugzak steeds zwaarder gaat hangen, ben ik vaak moe. Niet alleen moe van het lopen en de hitte, maar ook gewoon van deze hele onderneming. Lopen, eten, slapen lijkt een doodeenvoudig en rustgevend leven, maar het voelt ook nog steeds elke dag indrukwekkend. En al voel ik gelukkig dat met elke week die verstrijkt het pelgrimsgevoel dieper in aan het dalen is, toch is het ook vermoeiend. En dan loop ik gewoon, ga ik gedachteloos door en voel ik me wat soezelig. Dat voelt nooit vervelend, maar zou ik niet als genieten bestempelen.

Nu Miebet er is, moeten we samen een nieuwe routine vinden en dat ging, in mijn ogen, eigenlijk vanzelf. We stonden om 6 uur op, reden toen alles ingepakt was terug naar Jezainville om de auto bij de kerk in de schaduw te parkeren, en gingen samen te voet op pad. Miebet heeft veel gepelgrimeerd maar weer heel andere ervaringen opgedaan dan ik. Nu moest ze omwille van mij haar pas vertragen, en ik mocht ook mijn dagelijks koffieritueeltje houden. In de kerk van Dieulouard zongen we samen een Ave Maria: veel leuker met z'n tweeën dan alleen!
Na 9 kilometer liep Miebet terug naar de auto en reed zij naar de camping in Liverdun, een prachtig middeleeuws stadje, waar ik wat later lopend aankwam. Een fijne constructie, want zo heeft zij haar auto steeds bij de hand en kunnen we 's middags gewoon ieder ons eigen tempo lopen.

We douchten, zetten de tenten op en gingen boodschappen doen, en dit keer hoefde ik me niet te beperken, want wat over is kan ik in de auto laten liggen en hoef ik niet allemaal op mijn rug te dragen. En zo hebben we even later heerlijk gegeten aan een picknicktafel langs de Moezel, een geweldige plek vlak naast de camping.

Ja, weer een dag waarvan ik ontzettend heb genoten!

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage