Mijn voetreis is voorbij, maar mijn pelgrimage nog niet. Want ook het onderweg naar huis zijn en thuiskomen maakt deel uit van de tocht.
Tussen alle hartverwarmende en lieve reacties die ik ontving, zat ook de reactie van Riet van Laake die schrijft: 'we wensen je veel tranen en veel beterschap'. Ik vond dat mooi omdat ik gisteravond bedacht dat huilen zo ondergewaardeerd is in onze westerse wereld. Óf het wordt ingezet voor sentimentele televisie, óf we excuseren en generen ons tegenover onze gesprekspartner als we volschieten. Terwijl huilen juist zo bevrijdend kan zijn: de tranen vloeien weliswaar aan de buitenkant maar we worden van binnen gereinigd. En zo ebde de spanning van de afgelopen dagen langzaam weg gisteravond; de tranen waren er niet alleen omdat ik mijn tocht vroegtijdig moet afbreken, maar ook om het weemoedige gevoel dat het nu voorbij is, het avontuur van mijn rugzak en mij, een gevoel dat ik zeker ook gehad had als ik Rome wel bereikt had.

In het kort wil ik ook nog even vertellen hoe de dag gisteren verliep, met in de ochtend vier verschillende telefoongesprekken met twee verzekeringsalarmcentrales waarbij ik in elk gesprek steeds een brokje informatie ontving, maar er toch na tweeënhalf uur telefoneren nog wat vragen overbleven. Desondanks besloot ik naar het ziekenhuis te gaan om wellicht uitsluitsel te krijgen wat me te doen stond. Daar was iedereen vooral erg aardig en natuurlijk moest ik lang wachten maar toen ik eenmaal een dokter naast mijn onderzoeksbed had, nam hij uitgebreid de tijd om te zeggen dat hem een fractuur zeer onwaarschijnlijk leek en een MRI dus overbodig. Eerder dacht hij aan een peesontsteking in de voet (weer een nieuw Frans woord geleerd!) of een aandoening in het gewricht zelf. En hij vond het moeilijk me te zeggen wat ik het best kon doen, maar kwam er na wikken en wegen op uit dat het hem verstandig leek om thuis de nodige rust te gaan nemen.
Terug in het huis van Stefano belde ik mijn vriend en osteopaat Arno om raad en in de loop van het gesprek werd me zó duidelijk dat, met 1000 kilometer voor de boeg, nog een weekje rust nemen en dan doorlopen behoorlijk onverantwoord zou zijn, dat de beslissing als vanzelf werd genomen.

En zo zit ik nu in de trein naar huis, nadat ik vanmorgen getrakteerd werd op de eerste sneeuw bovenop de bergen aan de Franse kant van het Lac Léman. Ik overwoog even om nog niemand in te lichten en vanavond gewoon onverwacht op mijn eigen vertrouwde plekje in bed te kruipen, maar heb toch maar even het thuisfront op de hoogte gesteld.

En ondertussen ben ik uitermate verwonderd en tevreden over mijn geheugen: toen ik 19 was leerde ik één van de gedichten, het Lago di Garda, van Een voetreis naar Rome van Bertus Aafjes uit mijn hoofd. Ik kende nog steeds 3 strofen ervan, maar de rest was na zoveel jaar wel weggezakt. Maar zondagavond leerde ik in een uur tijd weer de eerste 12 strofen, 48 regels, uit mijn hoofd. En gisteren in de wachtkamer van het ziekenhuis de overige 16, zodat ik nu, net als toen, het hele gedicht kan declameren. Wat een mooie afsluiting van mijn voetreis naar Rome die, zoals Stefano mij gisteravond appte, uiteindelijk een pelgrimstocht naar Montreux werd om een dierbare vriend terug te zien.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage