Ik was héél erg moe gistermiddag na bijna 22 kilometer lopen, veel bergop bergaf, en ik dacht: ik zet mijn tent neer, kook mijn pasta en dan val ik in slaap, al was het toen pas een uur of 5.

Maar het liep helemaal anders. Ik belde aan bij een huis met een afgesloten tuin (omdat ik nacht ervoor toch een beetje bang was van de wilde zwijnen, nadat ik echt zeker weten geknor naast mijn tent had gehoord, en dat kon toch niet van de voorbijdravende reeën zijn geweest). Een hond blafte me toe vanuit de tuin en er verscheen een man. Of ik mijn tent daar kon opzetten? Prima, geen probleem. Binnen was nog een andere man die een oude vriend bleek te zijn die kwam logeren.
Toen de gastheer me voorliep naar de tuin begon het net heel hard te regenen. Ik mocht ook wel op de kamer van zijn dochter slapen. Ook fijn, leek me. Vertrouwen komt van twee kanten: ik vertrouw hem, maar hij vertrouwt mij (een wildvreemde, best wel stinkende vrouw) net zo goed.

Nog voordat ik gedoucht had, dronk ik een kop koffie en bleek dat ik bij niet zomaar iemand terecht was gekomen; Eddie Legus is een glaskunstenaar, die prijzen uit handen van Chirac heeft ontvangen en een prachtige boom van glas voor Obama in het Witte Huis gemaakt heeft.
Omdat Paul, de vriend, een hanger voor een ketting voor een vriendin wil hebben, krijgen we zeker een uur lang een demonstratie van het vervaardigen van een hanger. Ik ben diep onder de indruk, want ik sta er bijna letterlijk met mijn neus bovenop.

Ik ben daarna natuurlijk nog steeds doodop, maar neem toch de uitnodiging aan om ergens met hen Chinees te gaan eten. Dat kon ik niet afslaan, want wanneer ontmoet ik nu zulke mensen? En na een douche en even uitrusten op bed gaat het ook wel weer.

De rest van gisteren lijkt nu alweer zo ver weg. Het was een dag met alleen maar bos, met eerst leuke paadjes met beekjes en later een heel stuk asfalt (route forestière) wat een beetje tegenviel. Maar af en toe werd ik wel getrakteerd op een prachtig uitzicht.
Vanaf de middag werden het weer leuke bospaden, en werd het ook wat afwisselender.

Ik denk wel dat ik mede zo moe was, omdat ik nog wat dingen moest organiseren: ik wilde een reserve gascartridge kopen in Remiremont waar ik vandaag doorheen zou lopen, en voor het eerst regelde ik ook al een overnachtingsplek voor vanavond. Bovendien waren de bordjes van de GR heel slecht aangegeven en dan ben ik, ondanks de route in mijn horloge, toch meer aan het puzzelen. Temeer omdat de route die aangegeven staat, vaak niet overeenkomt met de route in mijn horloge omdat ze hem veranderd hebben intussen. Dat was zojuist alweer het geval: de bordjes geven aan: nouvel itinéraire, ik besluit de bordjes te gaan volgen, maar na 100 meter is er al geen aanduiding meer te bekennen. Dat ga ik dus niet meer doen, want dat geeft erg veel onrust en nodeloos oponthoud.

Het was een korte nacht, want om 6.30 moest Eddie in de auto zitten voor een expositie in Nancy. Maakt niet uit, ik loop de weg af, ga op een bankje zitten om mijn route voor de komende dagen te plannen, zie er vanaf om te wachten tot de winkel open is om een nieuwe cartridge te kopen en ben inmiddels een stuk voorbij Remiremont. Of ik mijn chambre d'hôte van vanavond ga halen, is maar de vraag, want het regent nogal en ik ben nog wel heel moe van al deze onverwachte wendingen en ontmoetingen. Alles rustig aan, en dan merk ik vanzelf hoever ik kom.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage