Er staat een route van Nijmegen tot in Rome in een navigatie-app op mijn telefoon: Pieterpad tot aan de Pietersberg, dan de GR 5 en GR 5f tot aan Pontarlier en vanaf daar alle etappes van de Via Francigena, de oude pelgrimsroute van Canterbury naar Rome. Elke dag stuur ik een etappe naar mijn horloge, dat mijn beste vriend is onderweg: moet ik naar links dan trilt hij 2x, moet ik naar rechts 3x en dwaal ik van de route af dan trilt hij 1x. Inmiddels praat ik ook al met mijn horloge, zoals vandaag toen hij me ergens naar rechts stuurde wat nog te vroeg was waardoor ik tussen de struiken terecht kwam, dan spreek ik hem vermanend toe. Maar meestal vergist hij zich niet en leidt hij mij met vaste hand.

Om bij campings te komen, moet ik mijn route altijd even loslaten en dan zoek ik met behulp van Google maps de weg naar de camping. Dan loop je zo stompzinnig met je telefoon in je hand de weg te zoeken, waardoor ik weer extra blij ben met mijn horloge-begeleider. Vanmorgen ging ik dus ook op die manier op weg, 8 uur vanaf de camping vertrokken en bijna 5 kilometer te gaan voor ik in Swalmen weer op het Pieterpad terecht zou komen. Maar ik nam een afslag te laat (misschien moet ik bij maps maar eens instellen dat ze me hardop zegt waar ik naartoe moet) en vervolgens moest ik een weg nemen die niet bestond. Domme Google maps!
Daarna dacht ik: wat moet ik eigenlijk in Swalmen? Ik kan veel beter nog een stuk doorlopen en pas later, als het Pieterpad meer deze kant op buigt, daarop overstappen.
Soms vergeet ik dat mijn route een hulpmiddel is om in Rome te komen, en geen doel op zichzelf: ik hoef niet het hele Pieterpad gelopen te hebben; een route is fijn omdat je dan minder hoeft te denken, te puzzelen en te zoeken én je weet dat ze hun best hebben gedaan om je om zoveel mogelijk lelijkheid heen te leiden.

Uiteindelijk toch op het Pieterpad terecht gekomen, waarvan al direct een stukje afgesloten was voor alle verkeer. Toen ik de STOP-linten met doodshoofdjes erop zag, vond ik het toch wijs om te vragen of ik er inderdaad echt niet door kon vanwege een bom of andere levensgevaarlijke toestanden. Volgens twee mannen die langs het pad aan het werk waren, was er net een schoonmaakactie van drugsafval geweest, nou dat leek me geen reden voor een omweg.

Ik ben er veilig langsgekomen en wandelde lekker. Voor vers water weer bij iemand aangebeld, kon ik even twee lieve honden aaien, heel veel gestopt om bramen te eten, terwijl ik aan mijn moeder denk die vandaag jarig is en vroeger elk jaar bramen plukte en daar voor het hele jaar jam van maakte. Een man op de fiets komt mij achterop en begint een praatje. Terwijl hij naast me fietst, vertelt hij dat hij op weg is naar zijn moeder om bloemen te brengen. Ze is halfzijdig verlamd en had eigenlijk euthanasie gewild, maar dat blijkt allemaal veel moeilijker dan gedacht.
Als hij doorgefietst is denk ik: we willen allemaal oud worden, maar in veel gevallen niet oud-zijn-met-gebreken. Al ken ik ook zoveel fitte 80- en 90-plussers, je weet vantevoren toch niet hoe het zal lopen. En dat is denk ik maar goed ook.

Ik loop de laatste anderhalve kilometer alsof ik kreupel ben door pijn in mijn linkerheup, maar och, dat is morgen vast weer over, mijn lijf moet nog steeds wennen aan dit nieuwe wandelleven. En wat betreft mijn covidklachten: gisteren en eergisteren wat benauwd geweest in de ochtend, maar afgezien daarvan gaat het goed. Ik ga natuurlijk ook idioot vroeg slapen, rond 21.00 uur, dus daar sterk ik vast ook van aan.

Nu alweer op de camping, tentje staat al en straks komt Maartje mij vergezellen. Door een knie-blessure kan zij niet zo ver lopen, dus morgen wordt een rustdag met hooguit 8 kilometer lopen naar de volgende camping. Zin in!

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage