Een maand voordat ik vertrok werd ik geïnterviewd door de Gelderlander. De journaliste had zich op long covid gestort en dacht dat ik naar Rome ging lopen omdát ik long covidklachten had, want ze had op Facebook in één van mijn stukjes gelezen "ik hoop dat ik mezelf beter ga lopen". Toen ze er was moest ik dat even rechtzetten, want zo was het natuurlijk helemaal niet gegaan. Ik was deze tocht al bijna twee jaar aan het voorbereiden en ben vertrokken óndanks mijn covidklachten, iets wat ik een half jaar geleden eigenlijk niet voor mogelijk hield. Die voorbereidingstijd was fijn, zowel mentaal als praktisch, voor mezelf en voor wat er geregeld moest worden in mijn omgeving. Ik heb mezelf eigenlijk vier maanden tijd cadeau gegeven om dit te doen, en van mijn omgeving heb ik die tijd gelukkig ook gekregen, want alles wat ik normaalgesproken op me neem wordt nu door anderen gedaan.

Tijd is denk ik misschien wel de belangrijkste metgezel van mensen. Soms als iets waar we mee strijden: een gezin runnen én werken én tijd voor een partner of vrienden inplannen én wekelijks sporten, liever nog twee keer in de week, en oja, waarom gaan we eigenlijk zo zelden naar een museum of een concert? We willen heel veel dingen in onze beperkte tijd proppen, wat niet altijd lukt, ook niet altijd goed voor ons is en waar we soms ziek van worden. Omgekeerd komt natuurlijk hetzelfde voor: als je eenzaam bent en niks omhanden hebt, tikt de tijd juist veel te langzaam weg en is het teveel aan tijd je vijand. En dan is er natuurlijk nog het grote vraagstuk dat we nooit weten hoeveel tijd van leven we hebben en dat, als we eenmaal zeker weten dat die tijd beperkt is, dat ons leven gaat beheersen.

Toen ik vertrok wist ik dat ik mijn ooit gemaakte globale planning los moest laten en niet ambitieus moest zijn ten aanzien van het aantal te lopen kilometers en uren op een dag. Toch betrap ik me erop dat ik met enige regelmaat aan het tellen en puzzelen ben, áls ik zoveel loop en áls ik dan en dan daar en daar ben..... soms met de conclusie: lopend ga ik Rome niet halen in deze vier maanden, soms juist met de gedachte dat het allemaal nog nét haalbaar zou kunnen zijn.

Ik loop het lekkerst als ik dat allemaal helemaal los kan laten. En vandaag begon ik de dag ook zeker zo: ik had 19,7 kilometer gepland tot aan La Rasse, waar ik een overnachtingsplek wilde zoeken, en dat zou makkelijk te doen zijn met tijd voor veel pauzes tussendoor. De eerste anderhalve kilometer kwamen erbij doordat ik als beginpunt Goumois had genomen, terwijl de camping een stuk daarbuiten lag.

De camping lag aan de rivier de Doubs en die zou ik de hele dag gaan volgen door het smalle dal met rechts Frankrijk en links Zwitserland. Na een paar kilometer had ik echt al een paradijselijk gevoel: die Doubs was zo prachtig, en dan met de boswanden aan weerszijden en de opkomende zon!
Om half 1 drink ik koffie en eet ik brood met hardgekookte eieren die ik gisteravond nog meekreeg uit de wielrenbus. Het brood kocht ik, eeuwen geleden voor mijn gevoel, in Saint Hippolyte, van dat rogge-achtige brood dat lang lekker blijft, maar waar je niet op moet gaan zitten, ook niet per ongeluk 's nachts als je naar de wc moet, want dan gaat het breken en kruimelen. Desondanks was het een prima lunch.
In de middag wijzen de bordjes op mijn route steeds naar 'les échelles de la mort', maar pas als ik, na een werkelijk magnifiek uitzicht te hebben gehad, daadwerkelijk voor deze échelles (ladders) sta, realiseer ik me dat ik zelf daarlangs zal moeten afdalen. Ik vind de naam nogal ongelukkig gekozen, want je hebt toch de hele tijd de indruk dat je iets heel engs aan het doen bent, terwijl dat in werkelijkheid helemaal niet het geval was.

Als ik veilig beneden ben aangekomen is la Rasse nog 6,5 kilometer, terwijl ik toch al ruim 17 kilometer heb gelopen: ra ra, waar komen die extra kilometers ineens vandaan? Ik blijf echter lekker rustig lopen en eet om half 4 nog maar eens een tweede lunch, dit keer met een vegetarische schijf waarvan ik dacht dat het een soort hartige koek was toen ik hem kocht, maar nee, het was gewoon zo'n ding dat je vier minuten aan weerszijden moet bakken. Maar ik heb ontdekt: rauw kun je het ook prima eten, 't is zelfs lekker als je honger hebt, en een bakpan heb ik natuurlijk helemaal niet.

De Doubs, die onderweg ook kilometerslang zo stil en groen als de Moezel was geweest, raasde nu weer als een dolle door het dal en dat was een prachtig gezicht. Uiteindelijk bereikte ik rond half 6 la Rasse en mocht ik mijn tent opzetten op het terrein van het enige huis (huisnummer 1) van dit gehucht. Er staat ook nog een hotel, maar dat is al drie jaar gesloten.

Het begint al te schemeren, ik heb mijn linzen gegeten, na al dat heerlijks van de afgelopen twee dagen nu weer gewoon back to basics.

En op één of andere manier heb ik uiteindelijk 24,6 kilometer gelopen. Ik moet me er toch in oefenen die kilometers, samen met de tijd, helemaal los te laten en gewoon te lopen tot ik moe ben of tot de avond valt.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage