Als de dag goed begint gaan de eerste kilometers extra lekker. Hoewel er een dorpsfeest was vannacht en ik - nadat ik om half 10 eigenlijk direct was ingeslapen - om 2 uur even wakker werd en constateerde dat het nog een muziek en rumoer van jewelste was, heb ik eigenlijk al met al heerlijk geslapen. De familie maakte het wel lekker laat, want ik hoorde hen om 6 uur thuiskomen. Dus toen ik om iets voor achten vertrok, was er uiteraard nog niemand wakker om nog eens te bedanken. Maar op de naastgelegen binnenplaats was er al volop leven: dat bleek een controlepost voor een wandelmars te zijn. Ik vroeg of ik wat rommel weg kon gooien en ze vroegen mij hoe ik geslapen had. Één van de mannen bleek de vader van mijn gastheer te zijn en was dus op de hoogte van mijn overnachting in de tuin en mijn tocht naar Rome. Ik vroeg hem zijn zoon nogmaals te bedanken voor de gastvrijheid. Ik kreeg een broodje kaas mee voor onderweg en ze boden me ook nog koffie aan, maar ik wilde toch maar gaan lopen in plaats van gezellig daar koffie te drinken, want in de ochtend loopt het altijd zo fijn.

Toen ik wegliep was ik weer blij dat ik mijn talen een beetje spreek, want dat maakt het contact zo veel eenvoudiger. Het was voor het eerst een nattige, beetje mistige ochtend en ik liep lekker. Ik liep door allerlei gehuchten en het is hier al meteen zo ontzettend buitenland: het ging behoorlijk op en af en ik was vandaag echt blij met mijn stokken in de holle weggetjes omhoog en omlaag met veel grind om op uit te glijden. Na de keurige Nederlandse dorpjes is België ook meteen een stuk rommeliger, helaas ook langs de wegen veel meer gedumpt afval dan bij ons. Het water smaakt ook minder lekker en ik zoek tevergeefs de hele ochtend naar munt om in mijn waterzak te doen.

Een paar kilometer na mijn lekkere koffie met abrikozen-proteïnereep (behalve in Visé geen terrasjes meer tegengekomen sinds ik de GR 5 loop) kom ik op een kruispunt waar het niet meteen duidelijk is welke kant ik op moet. Ik kijk niet heel goed en sla rechtsaf waar ik de vertrouwde rood met witte markering zie staan. Al gauw geeft mijn horloge "off route" aan, maar ik denk aan het Pieterpadboekje waar staat dat als de markering afwijkt van het boekje, je de markering moet blijven volgen. Het komt zo wel weer bij elkaar, vermoed ik. Maar na een tijdje merk ik dat ik westwaarts aan het lopen ben. De rood-witte streepjes wijzen me onverminderd de weg, maar ik wil naar het zuid-oosten lopen, dus dit kan niet goed zijn! Op mijn horloge zie ik dat ik ook steeds verder van de voorgeprogrammeerde route vandaan loop. Met behulp van mijn dynamic watch app kom ik er na enig gepuzzel achter dat ik ongemerkt op een andere lange afstandsroute terecht ben gekomen. Daar had ik natuurlijk op bedacht moeten zijn! In de Achterhoek kruisen het Pieterpad en het Noaberpad elkaar en moet je ook goed opletten dat je niet per ongeluk dezelfde markering volgt maar dan van de andere route. Ik had dit kunnen weten, had beter moeten kijken en vooral niet moeten twijfelen aan de route in mijn horloge. Met wat kunst- en vliegwerk kom ik toch alweer vrij snel op de GR 5 terecht, ik bied mijn horloge excuses aan en beloof voortaan altijd op hem te vertrouwen (ja, zover is het al gekomen tussen ons).

Daarna is het weer middag en dus warm, ik voel de kilometers en ik loop vooral in de zon. Maar het is allemaal goed te verdragen. En wat een geluk heb ik weer als ik bij mijn geplande eindpunt kom voor vandaag: daar staat Siegrid op mij te wachten met haar camperbusje, wat heerlijk om haar te zien. Na wat rondrijden vinden we een plekje om het busje neer te zetten: aan de rand van wat akkers, tegenover een huis. We vragen of de vrouw van het huis er last van heeft als we vannacht de bus daar parkeren om te overnachten, en dat is geen probleem. Sterker nog, ze biedt ons haar tuin aan om te zitten en de was op te hangen, we kunnen gebruik maken van de kraan en van haar wc. Ze heeft een allerliefst katje van vier maanden oud. We drinken met haar een glaasje rosé en ik denk: alwéér zo'n aardig iemand getroffen!

De bus was volgeladen met allerhande lekkernijen en ik eet als een vorstin. In de laatste zonnestralen drinken we koffie met zelfgemaakte taart van Arno.

Wat bof ik toch!

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage