Hallo! Hállo!
Op de totaal verlaten natuurcamping staat er nu toch onmiskenbaar iemand naast mijn tent. En die iemand is boos en geeft mij een standje omdat ik haar had moeten bellen en betalen voordat ik mijn tent opzette. Omdat het kwart over negen 's avonds is, en ik al om half negen in slaap was gevallen en dus wakker werd van de hallo's, heb ik weinig zin in gezeur. Ik vraag beleefd wat ik haar schuldig ben en betaal door de bovenrits van mijn tent. Mijn tentdesigner heeft overal aan gedacht: hierdoor hoef ik nu niet halfnaakt uit mijn tent te kruipen om haar het geld te overhandigen. Normaalgesproken ben ik een heel braaf meisje, dus ik voel me toch een klein beetje schuldig dat ik niet netjes volgens de regels heb gehandeld. Anderzijds moet ik natuurlijk wel het één en ander te biechten hebben als ik in Rome aankom....

's Nachts komt er nog meer bezoek, want het bekertje water dat ik 's avonds klaarzette in de voortent voor als ik dorst krijg, is 's morgens driekwart leeg. Ik vermoed dat het de muis was die ik gisteravond zag maar weet het niet zeker.

De dag begint mwah. Ik loop iets voor zevenen de camping af en loop al anderhalve kilometer om voordat ik weer terug ben op de Pieterpad-route. Al gauw doen mijn heupen zeer en ik besluit vandaag extra mild te zijn voor mezelf. Dus als ik een mooi plekje tegenkom waar een kapelletje staat voor de heilige Goar (aanroepen bij bibberkoorts!) besluit ik dat het al best tijd is voor een koffiepauze. Daarna versperren koeien me de weg en loop ik nog steeds niet zo lekker. Accepteren is soms gewoon best lastig. Maar als ik bedenk dat ik een paar maanden geleden met nog geen halfvolle rugzak met moeite 5 kilometer liep, is het eigenlijk een wonder dat ik dit nu doe. En als ik mijn lieve moedertje heb gebeld gaat het al een stuk
beter.

In Tienray bezoek ik de kerk waar een Lourdesgrot is nagemaakt. Ik heb er gemengde gevoelens bij, maar zing er wel een eenvoudig gregoriaans Ave Maria. Misschien heeft ze me toch verhoord, want na een uitgebreide pauze met ijskoffie & thee en boodschappen doen bij Jan Linders, ga ik lekker verder. In Swolgen tap ik water op de begraafplaats en zing nog een In Pace en Requiem voor de doden.

Daarna een prachtig stuk, alsmaar zuidwaarts natuurlijk. In het bos zing ik "Er was een jongetje dat schommelde in de wind" en omdat het een canon is, neem ik al lopend het liedje drie keer op, om het vervolgens af te spelen en met mezelf in canon te zingen. Ik krijg er erg goede zin van. Als ik weer een lange pauze neem, speel ik nog lekker een half uur op mijn blokfluit en niemand die het hoort, heerlijk!

Met mijn benen rood opgezwollen van de warmte-uitslag zit ik nu, na uiteindelijk bijna 19 kilometer, weer op een superfijne camping, heel aardige mensen en koud bier in de koelkast, mijn eerste alcoholische biertje onderweg!

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage