Vanmorgen om 10 uur kwam Stefano mij ophalen. Ik ken hem nog uit de tijd dat ik au pair was in Lausanne en hij een proefschrift aan de EPFL aan het schrijven was. Hij woont inmiddels al jaren in Genève, maar heeft een huisje in Glion, vlak boven Montreux, waar we naartoe gaan. Als alles was gelopen volgens planning was ik daar afgelopen donderdag al lopend aangekomen, maar het liep allemaal niet volgens planning deze week.

De laatste keer dat we elkaar zagen was in 2019 in zijn geboortestad Milaan en het is leuk en vertrouwd om elkaar nu terug te zien op de plek waar hij mij vroeger ook al vaak oppikte, want hij had toen al een auto en ik natuurlijk niet.

Het huisje ligt fantastisch, het uitzicht is werkelijk schitterend en verandert de hele dag door met eerst wolken, dan de zon die doorbreekt, de bergen die langzaam van blauw naar zwart/grijs kleuren en dan met het zonlicht erop alleen nog maar hun mysterieuze contouren laten zien. Hier kun je de hele dag naar kijken en het is beter voor je gemoedsrust dan een televisie (mijn god, wat is het onrustig in de wereld die je, waar je ook heen gaat, nooit kunt ontvluchten al zou je dat willen).

We lunchen uitgebreid en maken dan een wandeling naar Montreux met als eindpunt het overbekende Château de Chillon dat zo mooi in het meer ligt. Ondertussen leer ik vanalles want Stefano is een soort wandelende encyclopedie die zich voor alles interesseert en ook alles wat hij ooit heeft opgepikt onthoudt. Zo'n beetje tegenovergesteld aan mijzelf, maar iets om wel jaloers op te zijn.

Als we thee drinken merk ik dat mijn voet het niet meer leuk vindt, en terug nemen we de bus en de funiculaire, het kleine treintje dat steil naar boven de berg opgaat.

Vanavond eten we in een fantastisch restaurant en daarom is het zo laat geworden. Maar het idee dat ik morgen of overmorgen weer echt verder kan gaan lopen (en ik dus bijtijds naar bed moet) is inmiddels wel weggezakt. Vanmorgen heb ik toch maar eens 'vermoeidheidsbreukje' oftewel 'stressfractuur' gegoogled, aangezien de dokter in het ziekenhuis overduidelijk van mening was dat dat het is wat mijn pijn veroorzaakt ook al was het niet op de radiografie te zien. Nu ik merk dat de pijn niet is verminderd nadat ik al 4 dagen ibuprofen slik en niet meer wandel, en alles wat ik heb overeenkomt met wat ik op internet over dit breukje kan vinden, acht ik de kans dat het dat inderdaad is nogal groot. Het enige dat nu zekerheid kan bieden is een MRI laten maken.

Morgen houd ik nog maar even een zondagse rustdag en maandag ga ik me daar maar eens op beraden .

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage