Het was een fabelachtige dag. Het goot van de regen toen ik wakker werd, maar ik ging rustig alles opruimen, ik had mijn tent uitgehangen, die was weer helemaal droog en ik pakte alles in en maakte een ontbijtje. Daarna dronk ik koffie bij de meneer en mevrouw van wie ik de naam niet weet maar die ook weer zo aardig waren en per se niets wilden hebben voor mijn onderkomen van vannacht. Toen ik rond half 9 vertrok was het droog en kwam zelfs even de zon een beetje door. Dat duurde echter maar heel kort, daarna was het alleen nog maar bewolkt met afwisselend miezerregen, gewone regen, en plensbuien.
Maar het zag er allemaal zo mooi uit: de weiden omzoomd met dennenbossen. De wolken die overal laag hingen, de mist in de verte waardoor ik soms niet kon zien wat voor landschap er achter schuilging, en op een gegeven moment de bergen achter me die alleen maar vaag te onderscheiden waren door de bewolking. En ik zag een gems vlak voor me in de wei, die er rustig vandoor ging toen ik dichterbij kwam.
Van de regen had ik met mijn poncho aan weinig last, en ik was trots op mijn schoenen, die mijn voeten ondanks het natte gras en de regen droog hielden. Rond 12 uur kwam ik bij een 'cabane de douanier', een hutje waar wandelaars even kunnen schuilen, en waar de enige twee wandelaars die mij vandaag tegemoet liepen vannacht zelfs hadden geslapen terwijl het piepklein is. Ik had nog geen enkele pauze gehad, dus ik zette er koffie en toen barstte de regen pas echt goed los, dus ik bleef er wel anderhalf of twee uur zitten, kookte er pasta als lunch en luisterde naar het liedje 'le petit âne gris' dat het Belgische meisje dat bij mij in huis kwam bij een uitwisseling op de middelbare school destijds voor mij gezongen had en waarvan ik nog steeds het eerste couplet uit mijn hoofd ken.

Om 2 uur was het droog en liep ik door en pas na een uur was daar de regen weer. Ik denk dat ik vandaag op het hoogste punt tot nu toe kwam, boven de 1200 meter. Ik verheug me al op de Grand Saint Bernard, dat wordt pas echt klimmen!

Toen les Alliés, waar ik vandaag uit wilde komen, nog 3 kilometer lopen was, was alles alleen nog maar water: het begon weer te stortregenen, en nu liep het toch door mijn sokken mijn schoenen in, ik liep langs een beek die uitkwam in een andere beek en op een gegeven moment zag ik drie stromen tegelijk en het pad waar ik op liep was ook veranderd in een stroompje.

Ik hoopte een beetje dat ik niet mijn tent zou hoeven opzetten, maar in les Alliés bleek niemand meer de sleutel van de gîte voor wandelaars (in het gebouw van de Mairie) te hebben en de man ernaast zei dat ik het best mijn tent kon opzetten naast de picknicktafel onder in het dorp. Maar het regende nog zo hard, dat ik eerst wilde proberen of ik ergens in een stal kon slapen of zo. En dat is uiteindelijk na wat omzwervingen gelukt. De boer doet zelfs heel veel moeite (tractor halen, baal stro op de grond leggen met behulp van de tractor) om mij comfortabel te laten slapen in de stal.

'Je bent net een landloper mama' appt één van de kinderen als ik een foto stuur. Zo voel ik me inmiddels ook een beetje en ik moet zeggen: dat is best wel een fijn gevoel.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage