Ik vond het niet erg dat het begon te regenen: de middag was weer warm geweest en de lucht was zwaar. Ik wilde mijn poncho aandoen op de plek waar ook een visser langs de waterkant zat. Hij vroeg of ik even wilde schuilen en zo zaten we een tijdje naast elkaar onder zijn enorme paraplu. We kletsten wat tot de regen weer wegtrok en het alleen nog maar wat miezerde. Ik vervolgde mijn weg en zag in de verte bliksemflitsen. Ik had er alweer 24 kilometer opzitten en vond het wel mooi geweest voor vandaag. Het eerste huis dat ik tegenkwam, daar zou ik vragen of ik mijn tent mocht opzetten. Het bleek een leuk huis te zijn met een blaffende hond. Ik mocht natuurlijk mijn tent opzetten in de tuin, maar ook gerust in een kamer in huis slapen. De vrouw was zelf ook 'marcheuse': ze had net een deel van de GR 5 achter de rug en liep 6 jaar geleden naar Santiago de Compostela. Dus ze wist precies waar ik aan toe was: ik kreeg thee, mocht douchen, mocht mee eten met haar en haar man en lig lekker in een bed vannacht, terwijl het buiten inmiddels heel hard aan het regenen en aan het onweren is.

Achteraf moet ik toegeven dat ik op het gebied van reserve gascartridges wat obsessief ben geweest. Ik ben daar al sinds Remiremont mee bezig geweest (dat was vrijdag) en het eind van het liedje is dat ik nu 1) een kleine cartridge heb van de Decathlon die nog niet helemaal leeg is, 2) de halfvolle die ik gisteren van de campingmeneer kreeg en 3) nog een hele grote nieuwe die ik vandaag bij de F. Leclerc vond en voor de zekerheid ook maar meenam. Tot ver in Italië kan ik me nu redden, vermoed ik, en ik sjouw wel heel wat extra grammen mee.
Het komt denk ik doordat het me zo'n gevoel van autonomie geeft: mijn tent, mijn matje en slaapzak, mijn brandertje, water en wat pasta of linzen en bouillonblokjes, daarmee kan ik me altijd en overal redden. Dat is een heerlijk gevoel.

Al met al was het prima dat het gisteren anders was gelopen dan gepland. De camping was fijn, ik heb lekker geslapen en rustig aan gedaan vanmorgen, zodat ik iets na half 9 op weg ging. Eerst langs het prachtige Etang de Forges, daarna langs de forten van Belfort, dat waren er vier. Bij de tweede stond een restaurant met panoramaterras aangegeven, en hoewel ik pas een uur op weg was leek me dat een mooi koffieplekje. Ik moest nog een paar honderd meter het fort inklimmen en hoewel de deur open was, bleek het restaurant nog dicht, maar de jongen in de keuken wilde toch wel een kop koffie voor me maken. Toen ik later af wilde rekenen bij de eigenaar, zei hij dat dat niet nodig was.

Het was een leuke route zo langs de rand van de stad tot aan het plaatsje Meroux. Daar wilde ik water halen op het kerkhof, maar vanwege de droogte mag je geen plantjes meer water geven en daarom was het kraantje afgesloten. Ik kreeg water van de thuiszorgmevrouw van een huis waar ik langsliep, en terwijl de vrouw er vandoor ging, bleef ik nog zeker een kwartier praten met de meneer die voor het huis op zijn terras zat en die twee maanden geleden zijn vrouw was verloren, zelf niet goed meer kon lopen, al drie keer was gevallen en zat te wachten op een plek in een verzorgingstehuis. Het valt me nog mee dat ik dat allemaal heb kunnen verstaan, want hij had zijn gebit niet in en er reden de hele tijd auto's voorbij en van de rest kon ik maar de helft volgen.

Na Meroux was het niet meer zo'n feest want toen was het erg warm en de weg liep langs een nogal lelijk station en langs de snelweg, wat niet eens zo erg was maar wel veel lawaai tot aan het dorpje Bourogne, wat erg troosteloos oogde. Daarna kwam een mooi stuk langs het water, waar ik mijn visser tegenkwam.

En nu heerlijk slapen, ik weet nog even niet wat voor weer het morgen wordt, maar wie dan leeft, wie dan zorgt.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage