Wat kan ik Ton en Rick nu goed begrijpen, de mannen die ik in Limburg tegenkwam en die óók onderweg waren naar Rome. Op de fiets, om de reis die ze eerder te voet maakten nu fietsend over te doen en zo onderweg mensen op te kunnen zoeken die ze destijds ontmoet hadden, die hun onderdak hadden verleend, aan wie ze een mooie herinnering koesterden. Als ik, zoals gisteravond, uitgenodigd word om mee te eten, als het zo gezellig is en ik vanmorgen nog koffie krijg voor vertrek en we, nadat ik nog gauw een familiefoto maak, hartelijk afscheid nemen, dan is het net alsof je voor eventjes nieuwe vrienden hebt gekregen. De behoefte om hen nog eens te bedanken is groot. Ik heb nu inderdaad een lijst aangelegd van mensen die ik een kaart of ten minste een appje ga sturen als mijn pelgrimage ten einde is. Maar het verlangen om daadwerkelijk terug te gaan naar zulke ontmoetingen, zoals Ton en Rick deden, kan ik me nu heel goed voorstellen.

Vannacht werd ik wakker van een flinke regenbui, maar gelukkig houdt mijn tent mij tot nu toe lekker droog. Wel moet ik 's morgens buiten- en binnenkant droogmaken, buiten van de regen of dauw, binnen van de condens. Toen ik wegging regende het ook, maar na 10 minuten hield het alweer op en liep ik daar in mijn poncho. Ik deed anderhalf uur over de weg naar Lepuix, wat eigenlijk een uur lopen was, maar ik moest onderweg ook heel lang kijken naar een meikever. Ik dacht altijd dat ze per ongeluk op hun rug terecht kwamen en dan dood gingen, maar nu vraag ik me af of ze niet expres op hun rug gaan liggen om dood te gaan. Nou ja, zo schiet het niet op, maar heb je wel weer iets om uit te zoeken.
In Lepuix schoot het ook al niet op, want de kerk bleek open en daar brandde ik een kaarsje en zong ik het mooie gregoriaanse Ave Maria wat fijn was. Ik deed wat inkopen bij de bakker/épicerie, stapte buiten weer de regen in, die na 5 minuten voorbij was, en liep door, me afvragend waarom dit dorp zo groot was, want er kwam geen eind aan. Dat klopte ook, want het dorp was inmiddels overgegaan in het stadje Giromagny. Daar belandde ik op een bankje om nog eens goed na te denken over mijn route van vandaag en terwijl ik daarmee bezig was, knoopte de mevrouw uit een naastgelegen tuin een praatje aan en bood me na een tijdje ook nog koffie aan. Ik neem op deze tocht graag aan wat me wordt aangeboden, kreeg koffie en een koekje, en bekeek daarna allemaal foto's van haar vakantie in Zwitserland. Nee, zo schiet het dus echt helemaal niet op!

Ik vervolgde mijn tocht en kan bijna niet geloven dat ik twee nachten geleden in een berghotelletje sliep en gisteren hoog over alles uitkeek: vandaag liet ik dat allemaal achter me en liep ik een brede, licht dalende weg die uiteindelijk langs heel veel meertjes leidde. Allemaal niet zo mooi als gisteren, maar toch zeker leuk om te lopen.

Omdat er voor het eind van de middag regen en onweer was voorspeld, had ik het volgende bedacht: ik zou in plaats van de GR te volgen een voorstadje van Belfort inlopen, daar wat inkopen en een reserve gascartridge kopen en een chambre d'hôtes of eenvoudig hotelletje zoeken en morgen teruglopen naar de GR. De weg naar de twee grote supermarkten die ik had gezien bleek veel leuker dan verwacht, dus dat was een meevaller. De tegenvaller was dat alleen de Super U open was die wel gascartridges verkochten, maar niet met de schroefdop die ik moet hebben. Ze verwezen me naar een Decathlon minstens 10 kilometer verderop (volgens die man een uurtje lopen, ha ha).
Ik waarschuw maar vast: als ze in Nederland zeggen dat je die heel gemakkelijk óveral in België, Frankrijk en Italië kunt kopen, moet je ze niet geloven. Tenminste, niet als je te voet bent, want dan kun je niet even omrijden daarvoor. Dat was de reden dat ik overwogen heb om mijn Trangia mee te nemen in de plaats van een gasbrander, en qua brandstof is dat dus inderdaad veel handiger (qua gewicht en opwarmsnelheid niet).
Ook een tegenvaller was dat er helemaal geen hotelletjes in de buurt waren, zodat ik uiteindelijk maar doorgelopen ben naar de camping.

En daar had ik gewoon weer geluk: ze verkochten geen cartridges, maar de man had er nog wel eentje van een campinggast die paste, die ik cadeau kreeg. Niet helemaal vol weliswaar, maar zo kan ik in elk geval nog even vooruit als de eerste leeg is. Bovendien was er een heerlijk zwembad en na ook nog een warme douche voelde ik me weer helemaal lekker. Toch meer dan 25 kilometer gelopen vandaag, dat had ik vanochtend niet verwacht. En regen of onweer zijn in geen velden of wegen te bekennen.

Nu de zon vroeger ondergaat en het vochtiger wordt, drogen mijn gewassen kleren natuurlijk niet meer zoals voorheen. Die heb ik even in de droger gestopt. En morgenochtend doe ik rustig aan, want ik zit nu zó ver van de GR 5 dat ik voor het komende stuk een alternatieve route ga plannen, ten oosten in plaats van ten westen van Belfort, en daar ga ik lekker de tijd voor nemen!

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage