Het idee ontstond bij het zien van twee ezels in Overijssel, mijn plan om een pelgrimstocht naar Rome te gaan maken. Gaandeweg kwam ik er achter dat dat plan niet uit de lucht kwam vallen, maar al jaren, decennia zelfs, lag te sluimeren. Het aanvankelijke idee om met een ezel te gaan lopen vond ik zelf al best bijzonder, maar dat het veel exotischer kan, bewees het boek “Mit drei Lamas nach Rom”, dat mijn lief voor mij meebracht uit Berlijn.

Drie mannen van begin vijftig, van wie één een Lamahof heeft, lopen van eind februari tot begin april 2018 in zeven weken vanuit het Oostenrijkse Tirol naar Rome, met elk een lama aan een leiband. Het leek me eerst zo’n vreemde periode om dit te ondernemen, tot ik erachter kwam dat ze de dag vóór Aswoensdag vertrekken en het dus een soort veertigdagentocht naar Pasen is, maar misschien is dat wel toeval.

De lama’s trekken veel bekijks: bewoners lopen uit, de regionale pers staat hen in verschillende dorpen op te wachten, in één dorp komt de burgemeester hen teleurgesteld tegemoet gelopen: “waar bleven jullie nou? We hadden gisteren op jullie komst gerekend en alle schoolkinderen vrij gegeven, zodat ze de lama’s konden bekijken en aanraken”. De lama’s zorgen ondertussen voor behoorlijk wat stress: ze moeten elke avond een eigen onderkomen hebben, wat vaak vooraf al goed geregeld is, maar wat soms toch zorgt voor kilometers extra lopen of een paardentrailer regelen om ze te vervoeren. Ook krijgen de lama’s al na een week of twee pijn aan hun voetjes, en moeten er speciaal terug thuis in Oostenrijk schoentjes gemaakt worden, die één van de mannen met de trein gaat ophalen. Voor één van de lama’s is het echter al te laat, dus die wordt omgeruild voor een ander exemplaar (“wat een gedoe”, dacht ik toen, “hoe kom je zo nog aan pelgrimeren toe?”).

Maar uiteindelijk voert de tocht van de praktische en zintuiglijke gewaarwordingen (de pijn, het barbaarse weer, de zorgen om de lama’s) in de eerste weken, naar een innerlijke tocht in de laatste weken. En dat is mooi om te lezen en mee te maken. En je vraagt je af: wat een wondermiddel is wandelen dat het mensen uiteindelijk zoveel over zichzelf kan leren en zoveel in een mens teweeg kan brengen?

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage