In de anderhalf jaar dat ik mijn Grote Tocht aan het voorbereiden ben, probeer ik me ook voor te bereiden op tegenslag: ik houd rekening met pijn onderweg, met pech bij het vinden van een slaapplek, met langdurige regen en natte voeten, of juist een uitputtende hittegolf; ik weet dat de mogelijkheid bestaat dat ik mijn tocht moet uitstellen in verband met ziekte van mijn naasten, of onverwachte gebeurtenissen in het leven van één van de kinderen.
Dat het echter mogelijk niet volgens planning door kan gaan vanwege mijn eigen fysieke gesteldheid, daar was ik tot nu toe niet op voorbereid.

Inmiddels is mijn covidbesmetting drieënhalve maand geleden en ligt nog steeds driekwart van mijn werk stil. En zelfs zonder werk is het nog niet eenvoudig om de dag evenwichtig door te komen: fysieke inspanning mag niet te zwaar zijn en moet in porties worden verdeeld: in één keer het trappenhuis stofzuigen is er niet meer bij, en een wandeling van meer dan 5 kilometer kan alleen volbrengen als ik onderweg (een paar keer) uitrust. Een rondje met mijn rugzak op lopen (om het weer even uit te proberen) moest ik laatst bezuren met een rare pijn in mijn hart en so wie so ligt bij alles wat ik doe benauwdheid op de loer. Over vierenhalve maand had ik mijn vertrek gepland en dat lijkt nu ineens veel te kort om vanuit deze situatie voldoende conditie op te bouwen.

Ik kan niets anders doen dan datgene wat ik als lopende pelgrim ook zou doen: stap voor stap mijn weg gaan, hopend dat ik niet uitgeput zal raken vóór de avond valt, mijn lichaam het tempo laten bepalen, genieten van wat elke dag me brengt, ook al is dat soms moeilijk, en ondertussen de hoop houden dat ik mijn doel, het maken van mijn échte pelgrimage, toch zal bereiken. Er is geen andere manier; dit is de weg die ik nu moet gaan, waarheen die me ook brengen zal.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage