Het begon allemaal met twee ezels. Ze staan in de wei bij minicamping Heldersbroek, op zo’n twee kilometer afstand van het Pieterpad richting Hellendoorn. Ik overnachtte daar en dat kwam zo:

vanwege corona had ik het tweede deel van de huttentocht in Noord-Italië die ik samen met mijn dochter had willen maken (de Alta Via 1 en Alta Via 2, in totaal een dertigdaagse tocht waarvan we er in 2019 zeven liepen) niet door laten gaan. Een goed alternatief leek mij drie dagen Pieterpad lopen. Ik kocht voor heel weinig geld een hele lichte tent (nu bij mij in de verkoop voor de helft van de aaankoopprijs!) en liep voor het eerst sinds 1997 weer met volledige bepakking op mijn rug. Ik miste de bergen een klein beetje, maar was vooral blij met het eenvoudige ritme: opstaan, tent afbreken, lopen, tent opzetten, slapen of bibberend van de kou wakker liggen, opstaan, ...

En toen zag ik dus die twee ezels in die wei. Ezels zijn ontroerende dieren, omdat ze lang niet zo mooi zijn als paarden, maar wel oneindig veel goeiiger. En toen wist ik ineens dat ik naar Rome wilde lopen met een ezel. Zo gaan die dingen.

Bij thuiskomst begon ik mijn speurtocht naar het lopen met een ezel en kwam op de website Margotmetezel.nl. Daar kreeg ik veel nuttige informatie, waardoor ik begon te twijfelen of die ezel wel zo’n goed idee was. Bij het lezen van de prachtige zin ‘Een ezel is een kuddedier en als je alleen op pad bent met je ezel, dan ben jij de andere helft van zijn kudde’ vroeg ik me toch af of ik tijdens mijn pelgrimage wel de helft van een kudde wil zijn.
Maar misschien moet ik gewoon eens langsgaan bij Margot. Tenslotte heb ik dit mooie plan wel aan die ezels te danken!

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage