Eerst maar even dit: ik schrijf mijn reisverslagen natuurlijk voor mezelf, om de dag na te lopen, om mijn gedachten te ordenen en om later terug te kunnen lezen wat ik allemaal meemaakte. Maar ik krijg zoveel lieve reacties dat ik jullie eerst wil bedanken daarvoor: jullie medeleven, tips, eigen ervaringen en gedachten, het doet me elke dag weer een groot plezier als ik ze lees!

De dag begon met een appje van een vriend die het moeilijk heeft. Ik voel me verdrietig en de eerste kilometers denk ik aan hem en wat ik hem terug zal schrijven. Het is een fijne bosweg en ik merk dat het zelfs om 8 uur 's ochtends al warm is, maar gelukkig loop ik bijna de hele tijd in de schaduw. Het is nog voor tienen als ik een mooi picknickplekje tegenkom met een stenen tafel en banken en ik vind het een uitstekend plekje om mijn koffie te zetten. Haasten kan altijd nog. Na de koffie bel ik gezellig met mijn moeder en loop ik te denken aan de mensen om mij heen. Misschien schreef ik het al eerder, maar het lijkt wel alsof ik naarmate ik verder van iedereen vandaan loop, ik me juist meer verbonden voel. Ik heb zoveel tijd en ruimte om aan anderen te denken; ik stuur een appje aan Fabienne (de vrouw die zich over Siegrid en mij ontfermde, haar tuin beschikbaar stelde en zorgde voor mijn onderdak in Banneux) om haar nog eens te bedanken en een foto te sturen, en natuurlijk ook eentje aan Ramon die vandaag jarig is, ik stel voor om Mohamed, de Syriër uit het AZC dagelijks een Nederlands zinnetje te sturen om hem te helpen met zijn Nederlandse les, ik bedenk dat ik mijn kleine vriend Theo een kaart zal sturen zoals zijn oma mij vanmorgen heeft gevraagd. Zij waren gisteren nog ontzettend aardig en gastvrij, vroegen mij toen ik eigenlijk naar bed wilde gaan om nog een glaasje met hen te drinken, met nog een vriend die op bezoek was en een vriendin die onverwacht was aangewipt. Het was gezellig en hartelijk. Lang leve Greetz, nu kan ik hem een kaart met zijn eigen foto sturen!

Tegen lunchtijd loop ik bijna Vielsalm in, en ik bedenk dat ik daar boodschappen ga doen en dan wat te eten maak, om daarna nog een stuk door te lopen en dan vanavond alleen wat brood te eten. Maar als ik een brasserie inloop om mijn waterzak te vullen, lijkt het me ineens een goed idee om daar op het terras neer te ploffen en eens goede Belgische frieten te eten, want morgen loop ik als het goed is Luxemburg in. Het blijkt een enorm goed plan: op het terras kijk ik uit over het meer (onbegrijpelijk dat daar niet in gezwommen mag worden!), ik drink een koud 0,0% biertje en krijg echt lekker te eten en eet alles tot de laatste kruimels op.
Daarna sla ik boodschappen in en ik voel in de supermarkt al dat het misgaat: de komende dagen kom ik weinig dorpen tegen en wellicht geen supermarkt dus ik koop nieuwe thee, koffie, havermout, rijst, groenten, notenrepen, pindakaas en noten en natuurlijk past dat helemaal niet in mijn rugzak. Ik haal alvast zoveel mogelijk verpakkingen eraf, prop zo goed als ik kan, bind het brood dat ik gisteren gekocht had aan de buitenkant, en loop zo, een ijskoffie drinkend (ja, grote verwendag vandaag), de supermarkt uit. Er volgen twee loodzware kilometers in de brandende zon over een opgaande asfaltweg naar boven. Eerlijk gezegd maak ik me minder zorgen over mezelf dan over mijn rugzak, die volgens mij niet berekend is op dit gewicht en voor mijn gevoel elk moment kan knappen. Maar dat gebeurt niet, na twee kilometer kom ik op een bospad waar het relatief fris is, ik stop elke kilometer om de rugzak 5 minuutjes af te doen en voetje voor voetje leg ik nog zo'n 5 kilometer af. Aan de rand van een beekje kom ik erachter dat ik het dorp waar ik een slaapplaats had willen zoeken al voorbij ben. Ik overweeg even of ik mijn tent bij de beek in het wild op zal zetten, er is een prachtig plekje voor, waar zeker eerder kampeerders hebben gestaan, maar ik besluit toch door te lopen en te hopen dat ik nog een huis tegenkom. Even later zie ik inderdaad een huis waarvoor ik een paar honderd meter van het pad af moet, maar dat is het me zeker waard. De eigenares blijkt Engels en voelt zich erg overrompeld door mijn vraag. Ik bied mijn excuses aan, zeg dat ik echt een eerlijk persoon ben maar dat ik niet lastig wil zijn en als ze eenmaal aan het idee gewend is krijg ik het paradijselijkste plekje dat je maar kunt bedenken (zien jullie de hangmat op de foto? Daar lig ik nu in!!).
Ik mag bij haar douchen als de werklui vertrokken zijn en daarna drinken we heel gezellig samen een gin-tonic op haar terras, kortom: weer enorm veel geluk en een fantastische dag. Ik moet wel even wat boodschappen zien te ordenen, want anders wordt het morgen wel erg afzien.....

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage