Als je, zoals ik, vrijwillig onderweg bent met een rugzak vol uitgekiende spullen, is het onvermijdelijk dat je tijdens het lopen denkt aan mensen die niet vrijwillig onderweg zijn: mensen die met alles wat ze bezitten, of wat er over is van hun bezittingen, op weg zijn naar een beter bestaan, naar een veilige plek. Dan realiseer ik me in wat voor bevoorrechte positie ik aan het wandelen ben: zelfs als alles wat ik bij me heb gestolen wordt, is dat vervelend en teleurstellend, maar geen ramp. En tegelijkertijd weet ik dat, of ik uiteindelijk in Rome uitkom of niet, ik thuis weer met open armen ontvangen zal worden. En dan zijn er nog tal van mensen die in gedachten met mij meelopen en die daarmee het lopen verlichten.

Met deze gedachten begint mijn ochtend, nadat ik tegen achten uit een slapend Isenbruch vertrek. Voordat ik Sittard bereik, heb ik alweer twee ontmoetingen achter de rug: de eerste met een man die in zijn electrische rolstoel op het bospad naast mij komt rijden en een gesprek aanknoopt. Ik vertel hem wat ik aan het doen ben en hij reageert enthousiast. Ik vraag hem of hij in de buurt woont of werkt en hij blijkt de imker te zijn van de imkerij waar ik net langsliep. Zijn bijenvolken zijn van zes vorig jaar teruggelopen naar twee dit jaar. Hij hoort van alle imkers dat velen 75% van hun bijenvolken kwijt zijn. Ik denk aan de keurige tuintjes in alle dorpen waar ik doorheen gekomen ben: uitzonderingen daargelaten veel steen en kiezels of een kortgeknipt gazon. We zouden eerst aan de bijen moeten denken en daarna aan onszelf.

Nog geen twintig meter verder zie ik een vrouw met een prachtige hond. Ik mag de hond aaien, ze vertelt over de hond die maanden ziek is geweest en dan over de ziekte die net bij haarzelf geconstateerd is. In de Petruskerk in Sittard steek ik een kaarsje aan voor de imker, de bijen, de vrouw en de hond. En een kaarsje voor Laurens die vandaag jarig is.
Daarna verwen ik mezelf met cappuccino en vlaai, laad mijn horloge op, doe boodschappen en probeer op twee plekken een pelgrimsstempel te bemachtigen zonder resultaat. Wel koop ik een nieuwe powerbank want de mijne werkt alleen vlak nadat hij opgeladen is, een week later is hij alweer leeggelopen dus daar heb je dan weinig aan.

Na Sittard begint het glooiende Zuid-Limburgse landschap en het is prachtig. Als Oekraïne de graanschuur van Europa is, lijkt me dit de graanschuur van Nederland. Beter dan overal maïsvelden! Ik heb nog een heerlijke pauze in Windraak waar ik op een achtertuinterrasje thee krijg van een man die nu op de fiets naar Berlijn had willen zitten, maar eergisteren zijn sleutelbeen brak waardoor dat allemaal niet door kon gaan. Zijn vrouw komt er ook bij zitten en doordat het zo gezellig is, blijf ik weer lang zitten.

Als ik weer verder ga merk ik na een tijdje dat ik moe word en niet meer helemaal naar de camping in Schimmert wil gaan lopen. Ik zie een bordje "Retraitehuis" en bedenk dat ik daar misschien kan overnachten. Ik spreek buiten een man aan en kom erachter dat het nu een AZC is, hij nodigt me uit om als gast binnen te komen.
Bij de receptie moet ik me met paspoort registreren. Binnengekomen biedt hij me een douche en een slaapplek aan. Als ik onder de douche sta, bedenk ik dat ik niet zomaar in een AZC kan overnachten. Ik voel me nogal ongemakkelijk. Tegelijkertijd bedenk ik dat hij mij kennelijk zonder meer vertrouwt door me alleen op zijn eigen kamer te laten. Ik denk dat je je als vrouw in dit soort situaties altijd kwetsbaar voelt. Als hij terugkomt, krijg ik koffie en praten we. Hij komt uit Syrië en is sinds kort statushouder. In de loop van het gesprek merk ik dat dit een door en door eerlijke man is, die wel behoorlijk eenzaam is. Om 8 uur komt de beveiliging vertellen dat ik voor 22.00 uur vertrokken moet zijn. Mohamed heeft inmiddels mijn soep voor me opgewarmd die ik op zijn kamer heb opgegeten. Hij loopt nog een eindje mee naar de camping in Schimmert waar ik nu wel weer energie voor heb om naartoe te lopen. Al lopend tik ik dit verhaaltje.

Mijn dag begon met nadenken over vluchtelingen en eindigt met mijn eerste vriendschap met een vluchteling... Ik vraag me af of toeval nog bestaat.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage