Ik heb vier zelfgebaarde kinderen, dus ik weet dat je je pijngrens heel goed kunt oprekken.

Ik vraag me af of dat ook geldt voor je angstgrens.

Om dat uit te proberen loop ik de afgelopen weken na mijn repetitie door het donker naar huis, waarvan een gedeelte door het bos.

Als de maan helder schijnt, komen er allemaal schaduwen op de bomen, die ook nog eens de hele tijd bewegen. Waardoor je de hele tijd denkt dat er iets of iemand loopt.

Als de maan níet schijnt is het werkelijk aardedonker in het bos. En zelfs als je de weg héél goed kent is het toch even zoeken om die te vinden. Ik gebruik mijn telefoon niet als zaklamp, ik wil gewoon echt in het donker lopen.

Ik snap wel dat mensen bang zijn in het donker. Ik bedenk dat ik in mijn eentje niet in mijn tent in het bos durf te slapen. Zelfs niet een bos dicht bij huis dat ik op mijn duimpje ken. Al staat keertje in mijn eentje kamperen bij het Wylerbergmeer of de Bisonbaai nog wel op mijn lijstje.

Ondertussen lach ik mezelf uit met het vooruitzicht dat ik nog heel wat angsten in de ogen zal moeten kijken tijdens mijn voettocht.

Foto: schaduw bij heldere maan

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage