Ik zal het maar eerlijk bekennen: de minst leuke opmerking die ik op deze tocht al een paar keer heb moeten horen is "ben je met pensioen?". Huh? Ik weet dat ik geen 20 meer ben en dat mijn haar behoorlijk grijs aan het worden is. Maar ik moet zeggen dat ik na drie weken lopen juist dat gevoel van mijn twintigjarige lijf weer een beetje aan het ervaren ben. Zo'n lijf dat door atletiek en waterpolo lekker getraind was, waar je van op aan kon, dat fijn aanvoelde als je een sportieve activiteit ondernam. Dat gevoel is langzaam terug aan het komen nu mijn rugzak steeds lichter lijkt, mijn benen het goed doen en eigenlijk alles gewoon goed voelt.

En ik ben dus nog láng niet met pensioen want ik werd vandaag 50. Het was een feestelijke dag. Na een verschrikkelijke nacht die echt ijskoud was en waarin ik niet lekker lag, werd ik vanmorgen om half 7 wakker. Op de wc kwam ik Florence, de camping-eigenares die ik nog niet eerder had gezien, tegen, die, toen ze hoorde dat ik niet goed had geslapen, me vroeg bij haar 'een tas koffie' te komen drinken. Ik ruimde alles op, dronk thee en at havermout en kon me daarna even opwarmen bij haar in de keuken met een kop koffie. Het was nog steeds pas 7°.

Om half 8 liep ik de camping af, langs de Our, over een prachtig bospad. In Luxemburg zijn twee dingen anders dan in België: de GR 5 staat nauwelijks aangegeven en het telefoonbereik is minimaal. Ik was gisteravond dan ook nogal obsessief bezig met het uploaden van mijn blog wat steeds niet lukte. Dat ga ik dus niet meer zo doen voortaan: als er een dag geen blog is heb ik óf niks geschreven óf heb ik geen bereik óf is mijn telefoon gewoon leeg. Ik ben dan niet verongelukt of zo!

Na dit schitterende stuk bos kwam ik op een doorgaande weg, en omdat Jos net belde en er geen route stond aangegeven wist ik even niet zeker waar ik naartoe moest. Mijn horloge stuurde me langs deze weg, en inderdaad, uiteindelijk moest ik voor het eerst zo'n anderhalve kilometer langs een verkeersweg lopen waar je eigenlijk liever niet loopt. Toen ik bijna aan het eind daarvan was, kwamen twee wandelaars mij tegemoet. We groetten elkaar en toen vroeg de vrouw of ik Nederlands sprak. Ze vertelde dat ze juist deze ochtend zich had afgevraagd of er pelgrimswegen zijn die door vrouwen gelopen worden. En daar stond ik als levend bewijs. Toen ik vertelde dat ik jarig was hebben ze voor me gezongen 'er is er één jarig' ... zo lief! Wat een leuke ontmoeting weer, mijn dag was alweer helemaal goed. En je hoeft natuurlijk helemaal niet in God te geloven, dat is allemaal ook best ingewikkeld, maar toch heb ik het idee dat er telkens weer pareltjes op mijn pelgrimspad gestrooid worden door dit soort ontmoetingen.

Inmiddels had ik ook een plan: een nabijgelegen camping waar ik praktisch langskwam, was van een oud-klasgenoot van mijn broer. Ik dacht: ik ga daar hallo zeggen en tussen de middag een hapje eten. De weg er naartoe ging nog even een flinke heuvel over, dat had ik dan weer niet gezien op de kaart, maar na dik 14 kilometer was ik er. Inmiddels was het echter een camping van Europarcs en de vorige eigenaar was naar Spanje vertrokken. Ik kon er wel te eten krijgen, de mensen waren buitengewoon aardig en maakten een heerlijke Poke Bowl. Daarna nog koffie en een ijsje, en toen was ik klaar voor de volgende 6,5 kilometer.

De middag was warm en weer ging ik een flinke heuvel over, maar ik liep lekker en het dal waar ik in terecht kwam was weer groener dan groen en stil, op twee koppels wandelaars na met wie ik even een praatje maakte.

En zo kwam ik uiteindelijk op camping Ourtal terecht, waar ik voor de allervriendelijkste prijs ooit mag overnachten en ik ben nog geen 5 minuten op de camping of drie mensen hebben me al hulp aangeboden. Ik laad mijn horloge en powerbank op bij de buren, Vlamingen, en bedenk als ik gedoucht heb dat het leuk is om hen uit te nodigen iets te drinken of een ijsje te eten omdat ik jarig ben. Ik krijg van allebei drie dikke zoenen en daarna zitten we heel gezellig bij de kiosk bij de receptie met de campingbazin, die ook de burgemeester van het dorp blijkt te zijn.

'Ga je nog iets leuks doen?' vroeg Jetta vanuit Thailand toen ik haar vandaag belde via whatsapp. Ja, ik ging iets leuks doen: lopen en de hele dag het feestelijke gevoel hebben dat ik 50 ben geworden!

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage