Pas als ik in het natuurgebied Boshuizerbergen ben, realiseer ik me hoe dom ik ben geweest. Ik was vroeg vertrokken, 5.30 wakker geworden van de wekker, 6.29 liep ik de camping af (ja, toevallig weer precies 59 minuten later, net als gisteren).
Over de doorgaande weg naar Vierlingsbeek, nauwelijks verkeer, mooie bloemenbermen, en om 7.24 sta ik voor de Plus die een paar minuten later opengaat. Na mijn inkopen vind ik mijn rugzak weer best zwaar, maar allà, het is nog vroeg, niet te warm, ik loop in de schaduw en er staat een lekker windje. Ik bedenk dat het jammer is dat ik nog geen tweede stempel heb gevraagd in Milsbeek of Gennep, maar goed, er zal nog wel een gelegenheid komen. Een hondenuitlaatster vraagt of ik wel voorzichtig doe met dit warme weer en kijkt me verwonderd aan als ik vertel waarnaar ik op weg ben: "O, dan ben ik nu onderdeel van jouw tocht naar Rome!" Dat vind ik zo'n leuke observatie, want al zal ik me later lang niet alles meer herinneren, toch neem ik alles wat ik onderweg tegenkom mee op mijn tocht.

In Holthees is de Mariakapel open en steek ik een kaarsje op. Er hangt een mooie pelgrim aan de wand. Door naar Smakt waar een Jozefkapel staat: ook open en met een mooi Jozefbeeld. Terwijl ik daar zit komt een Indiase priester de monstrans neerzetten. Ik vraag of hij misschien een stempel voor mij heeft, en jawel, in het kapelletje van Smakt krijg ik van de non die er ook bij komt de tweede stempel in mijn pelgrims-paspoort. De communicatie verloopt in het Engels en als hij hoort dat ik naar Rome loop, komt hij me even later een enorm pak zoute stengels brengen. Ik zeg dat ik verder alles bij me heb (voordat ik straks nóg meer te dragen krijg) prop de zoute stengels tussen mijn buik en mijn heuptasje en ga weer verder. Al gauw bedenk ik dat het het handigst is als ik ze maar op ga eten, en als je eenmaal één stengel op hebt gaat de rest eigenlijk gewoon vanzelf.

En zo loop ik na een tijdje over de zandvlakte van Boshuizerbergen, daar is het wel warm en het voelt als een woestijn. Daar kom ik er ook achter dat mijn water bijna op is. En ik heb geen flauw idee hoe groot dit natuurgebied is, en wanneer ik weer in bewoond gebied kom om water te vragen. Ik bedenk dat paniek ook energie kost en dat ik er maar op moet vertrouwen dat het wel goed komt.

Het komt ook goed. Na een tijdje loop ik het natuurgebied uit en besluit ik dat ik de dichtsbijzijnde camping op ga zoeken, die nog zo'n 2,5 kilometer lopen is. Zelfs zonder water red ik dat wel. Gelukkig kom ik halverwege nog de rosmolen tegen: een prachtige watermolen, waar de bewoner/beheerder mij heel vriendelijk van water voorziet. Toch ook maar even uitrusten en een broodje eten. Daarna volgt nog een pad met allemaal beekjes en kreekjes en dan kom ik aan op mijn beoogde camping. Het blijkt een natuurkampeerterrein te zijn waar geen enkele millimeter schaduw te vinden is. Ook geen kampeerders trouwens en ook niemand bij de receptie. Wel een fijne wc en een fijne douche, en nu lig ik heerlijk in de schaduw en de wind aan de rand van het naastgelegen golfterrein. Koffie, broodje, straks wat soep koken. En vanavond als de zon onder is maar eens een plekje zoeken voor de tent.
Iedereen die nu in de stad binnen zit met de airco aan, raad ik aan de natuur in te gaan: lekkerder, gezonder en milieuvriendelijker.
En ik weet nu dat ik altijd beter 2 kilo meer op mijn rug kan hebben, dan het risico te lopen zonder water te komen zitten. Zeker op een dag als deze!

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage