Mijn vader was een poëet, een musicus, een romanticus en misschien wel een avonturier. Maar in het dagelijks leven was hij gewoon een lieve, betrokken vader en een hardwerkende man. Hij schreef gedichten voor zichzelf, bij bijzondere gelegenheden en natuurlijk Sinterklaas: met humor maar bijna altijd met een serieuze ondertoon. Hij speelde geen instrument en kon ook niet buitengewoon goed zingen, maar liep wel altijd dirigerend door de kamer als er klassieke muziek op stond. Of hij al zijn dromen waargemaakt heeft, weet ik niet. Hij had in een oud huis willen wonen, met een kamer en suite, maar ik ben geboren in een jaren '60 huis in een nette straat, waar we altijd zijn blijven wonen. En of hij een avonturier was, weet ik ook niet zeker. Ik vraag het me af, omdat mijn moeder zei dat ik nu iets aan het doen ben wat mijn vader misschien wel had wíllen doen. Misschien was hij wel meer een avonturier in gedachten. Want hij was niet zo praktisch of handig aangelegd en we hebben nooit zelfs maar gekampeerd. Misschien kwam het er ook gewoon niet van met dat grote gezin en zijn aanleg voor bezorgdheid. En misschien had hij inderdaad wel zelf zo'n tocht ooit willen maken, maar zou hij nooit zoveel tijd voor zichzelf gevraagd hebben.
Hij was wel degene die mij op mijn 16e of 17e 'Een voetreis naar Rome' van Bertus Aafjes cadeau gaf, waarmee hij misschien wel mede de kiem heeft gelegd voor deze tocht. Het gedicht 'Het Lago di Garda' kende ik lange tijd helemaal uit mijn hoofd.

Ik wilde altijd graag op mijn vader lijken, en het idee dat hij gedroomd heeft van de dingen die ik in werkelijkheid kan doen is een mooie gedachte. Van een dag als vandaag had hij zeker enorm genoten. Ik moest denken aan onze vakanties in Zwitserland want het was misschien wel het mooiste traject tot nu toe.

Ik begon om half 8 te lopen, na een heerlijke en lange nacht op die fijne plek. Eerst een mooi breed pad omhoog en later gestaag vals plat omlaag. Omdat ik wist dat ik, om bij de Ballon de Servance te komen, nog heel wat omhoog moest, wist ik ook dat er nog een flinke klim moest volgen. En die kwam er inderdaad, precies op het moment dat het ook begon te regenen en er verderop onweergerommel klonk. De regen duurde maar kort en het onweer trok over, maar de klim ging nog een hele tijd door en was lekker pittig. Inmiddels bestond er ook geen enkele twijfel meer of ik nu in de heuvels zit of in de bergen: toen ik bovenaan kwam en uitrustte bij een prachtig chaletje voor wandelaars, zat ik op 1154 meter en zag ik op de berg tegenover me de skiliftjes.
Daarna daalde het gemoedelijk af en terwijl ik nog een flinke stijging verwachtte om Ballon d'Alsace te bereiken, klom het nog maar een klein stuk op een brede maar erg stenige weg. Bij Ballon d'Alsace ging de variant GR 5f, die ik vanaf Liverdun gevolgd heb om mezelf bijna 200 kilometer en vele hoogtemeters te besparen, weer over op de GR 5, en dat is goed nieuws, want zo kan ik makkelijker mijn route voor de volgende dag bepalen met behulp van de site longdistancepaths. En de markering was ook direct veel beter dan daarvoor.

Het laatste uur daalde ik alleen maar langs een erg steil pad langs een prachtige beek. Toen ik beneden op de weg kwam was ik in totaal gedurende de hele dag 3 wandelaars tegengekomen: een stel en een man alleen. Wat dat betreft is het wel fijn als je het een beetje goed met jezelf kunt vinden, want er zijn dagen dat je erg weinig aanspraak hebt.
Ik liep door richting het eerstvolgende dorp en nam me voor vanaf dat moment een plekje voor mijn tent te gaan zoeken. Bij het eerste huis was niemand thuis. Omdat ik nog steeds langs de beek liep, leek het me slim om eerst nog even te baden in de beek, voor het geval dat ik wel ergens kon staan, maar geen water zou hebben om me te wassen. Zo gezegd, zo gedaan, het water was heerlijk koud en ik was weer helemaal fris. Ondertussen liep ik langs de mooiste tuin ooit en ik besloot een stukje terug te lopen naar de weg om bij het bijbehorende huis om een overnachtingsplekje te vragen.

En nu sta ik in die mooie tuin, na een hartelijke ontvangst, thee, een uitnodiging om mee te eten die ik graag aannam, heerlijk eten en en gezellige avond met een skileraar (die net een week lesgeven in Landgraaf erop had zitten), zijn vrouw en hun 13-jarige schat van een dochter. En de hond met wie ik vrienden ben geworden.

Ik ga slapen met het geruis van de beek naast mijn tent en een voldaan gevoel na deze schitterende dag.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage