Elke keer als ik wandel denk ik aan mijn Lange Tocht. Andere pelgrims lopen misschien wel 25, 30 of zelfs 40 kilometer per dag, maar met een volle rugzak en het dagelijks opzetten en afbreken van een tent zou ik al heel blij zijn met een gemiddelde van 20 kilometer per dag. Dan loop je dus minimaal zo’n 110 dagen achtereen.

Waar moet je al die tijd aan denken? Ga je je niet vervelen? Als ik alleen mijn eigen gedachten maar heb, is dat niet ontzettend saai?

Mijn zus beweert dat het dan genoeg is om gewoon alleen maar te “zijn”. Maar “alleen maar zijn” klinkt eigenlijk behoorlijk asociaal. Is die hele onderneming niet gewoon behoorlijk asociaal: ik laat een gezin achter, zorg voor niemand, inspireer niemand, ben nauwelijks of niet beschikbaar…?

Ik ga alleen mijn eigen weg

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage