Terwijl ik nog steeds kamp met de gevolgen van corona, gaat mijn pelgrimsvoorbereiding onverminderd door. Ik vroeg verlof aan bij mijn werkgever, ik woonde een ZOOM-bijeenkomst van de Pelgrimswegen naar Rome bij over de voor- en nadelen van de verschillende routes, ik mailde één van de leden om meer te weten te komen over de GR 5F die ik zelf wil gaan lopen, ik hakte de navigatieknoop door en kocht een GPS-horloge waarin inmiddels al een deel van mijn tocht is opgeslagen, ik sprak een vriend in Zwitserland met wie ik afgesproken heb dat ik bij hem kom logeren, want hij woont aan de Via Francigena, de oude pelgrimsroute van Canterbury naar Rome, die ik vanaf de grens van Frankrijk en Zwitserland zal volgen totdat ik er ben, ik boog me opnieuw over tenten en heb nu de ultieme tent gevonden, al blijft het spannend of het me lukt hem aan te schaffen, want de vraag is zo groot dat ze verwachten dat hij, als hij aanstaande maandag op de markt komt, binnen een mum van tijd is uitverkocht, ik sprak met mijn moeder, wier gezondheid broos is, of ze het niet stom en egoïstisch vind als ik desondanks vier maanden ga lopen, maar kreeg haar zegen om dit vooral wel te doen, ik opende alvast mijn blog op Pindat, waar ik nu mijn voorbereidingen, straks mijn reisverslagen op zal zetten, én ik kondigde mijn tocht aan bij de Vereniging Pelgrimswegen naar Rome, waar het nu op de website wordt aangekondigd, met vertrekdatum en al.
Ineens voelt het écht.
Écht echt.
En nu maar hopen dat het me lukt om in de komende zes maanden mijn huidige conditie van maximaal 5 kilometer lopen in een slakkentempo zonder rugzak (en daarna uitgeput op de bank of in bed ploffen) op te bouwen tot een minimum van 20 kilometer mét rugzak.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage