Terwijl Mark Rutte ons waarschuwt voor vakanties in het buitenland, en onze beide buurlanden ons niet willen ontvangen zonder het bewijs van een negatieve-coronatest, plan ik toch een wandeltocht in een klein dapper landje dat - tenminste vandaag nog - de Nederlanders nog steeds met open armen onvangt: de Müllerthaltrail in Luxemburg. Het gedeelte waar deze “trail” doorheen wandelt, wordt Klein Zwitserland genoemd en de tocht belooft de mooiste van Europa te zijn, wat ik niet geloof, maar wat toch hoopgevend is. Dat hij uit drie lussen bestaat, komt goed uit, want één zo’n lus is precies lang genoeg voor een herfstvakantie-uitstapje van een paar dagen.

En nu die nieuwe tent er is, moet hij natuurlijk ook uitgeprobeerd worden. Gelukkig zijn mijn dochters net zoals ik, en wil eentje graag mee wandelen en ook mee kamperen, ook al is het ’s nachts maar 4 graden. De nieuwe slaapzakken zouden die temperatuur goed aan moeten kunnen, maar toch vrees ik voor de kou, en er gaan in elk geval wat thermo-T-shirts en thermoleggings mee. Gelukkig is de tent zo krap dat je bijna bovenop elkaar ligt, want dat houdt ook lekker warm.

Grappig genoeg maakt het bijna niet uit of je vier dagen of vier maanden gaat kamperen, want je moet bijna net zoveel meenemen. En net zoals een maagverkleining werkt bij mensen die anders teveel blijven eten, pas ik een rugzakverkleining toe om niet teveel mee te kunnen nemen: 40 liter voor een trektocht is echt heel weinig, zeker gezien het feit dat ik de tent en kookspullen moet dragen, omdat de dochter die meegaat helemaal geen ervaring heeft met het lopen met een rugzak, en het dus voor haar al zwaar genoeg is om slaapzak, matje, kleding en water zelf te op haar rug te nemen.

8,6 kilo, nog zonder water en eten…. Ik hoop dat schouders en heupen het na een paar dagen nog leuk vinden!

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage