Vandaag is het vier weken geleden dat ik vertrok. En vandaag ben ik de 500 kilometer voorbij. 517 kilometer heb ik gelopen, al is dat een beetje bij benadering, want soms loop ik een stuk als mijn horloge nog op pauze staat en dan rekent hij die afstand dus niet mee, soms vergeet ik hem juist op pauze te zetten als ik in een supermarkt loop of zo.
De fysiotherapeut vroeg eergisteren of ik dat wel vaker deed, honderden kilometers lopen. Nou nee, natuurlijk niet, helemaal niet zelfs. En vandaag vond ik dat toch wel knap van mijn lijf, want zo vanzelfsprekend is dat toch ook weer niet.

Gisteren nadat ik geschreven had, leek het me een goed idee om nog even een terras op te zoeken, maar het enige terras dat ik zag, bleek van een hotel dat overduidelijk gesloten was. Dan maar mijn slaapplek op gaan zoeken. Ik liep langs de kerk waar de deur open stond en de kaarsen brandden. Ik ging naar binnen en vroeg of er een mis zou zijn, en inderdaad, om 7 uur zou die beginnen. Een mis in plaats van een biertje, wat een buitenkans! Wat ik niet wist is dat de hele liturgie in het Duits gevierd wordt: de lezingen, de liederen en het hele tafelgebed. Alleen het welkomstwoord en de preek waren in het Luxemburgs, waar je met een beetje fantasie toch nog wel iets van kan maken. Het allerfijnst was het samen zingen: de pastoor had een prachtige stem en van de vier overige aanwezigen zongen er ten minste twee luid en duidelijk mee, zodat ik zelf ook lekker kon zingen.
Ik zal niet ontkennen dat ik stiekem ook nog een beetje hoopte dat die aardige koster naast wie ik was gaan zitten, aan het eind van de viering mij haar logeerkamer aan zou bieden met een heerlijk matras in plaats van mijn eigen leeglopende matje. Dat gebeurde echter helemaal niet, ze was niet echt nieuwsgierig naar het wat en hoe van mijn aanwezigheid daar, bood me wel een flesje wijwater aan, dat ik vanmorgen gebruikt heb voor mijn thee en mijn havermout.

Ik weet niet of het door het gewijde water kwam, maar de zeur in mijn knieholte was weg toen ik begon te lopen. Inmiddels loopt de GR5 niet meer samen met de Müllerthaltrail, en dat was ook te merken. Die trail pakt gewoon het allermooiste stukje Luxemburg en mijn dag begon in een heel gewoon bos. Een pad dat richting de snelweg liep, een immens hoge brug over het dal die ik gisteren al zag liggen. Vandaag liep ik er onderdoor en ik kan het niet goed beschrijven, maar het wonderlijke aan deze tocht is, dat je een paar dagen tussen de wandelaars midden in de bossen kunt lopen, en dan ineens onder een snelweg door een heel ander landschap inloopt. Met wijnvelden en de Sauer die uitkomt in de Moezel, waar ik ook in Frankrijk nog een heel stuk langs zal lopen.

Het grootste nadeel van dit nieuwe gebied is het ontbreken van schaduw waardoor ik veel in de zon heb gelopen die om 10 uur al echt flink warm was. Ik belde gezellig en uitgebreid met Eva, dronk mijn koffie nog aan de Sauer, liep toen een lang stuk over de kade van Wasserbillig en vroeg bij de camping waar ik langskwam of ze gascartridges verkochten omdat de mijne denk ik bijna leeg is. Dat hadden ze niet en toen kocht ik er maar een ijsje, Luxemburgs ijs is lekker romig! Na een park dat deed denken aan het Goffertpark kwam ik alweer bij een camping die ze ook niet verkochten, maar waar ik werd doorverwezen naar het winkelcentrum verderop. 5 minuutjes lopen. Dan weet je al dat het meer is natuurlijk, want als je met de auto gaat, gaat alles niet een béétje, maar heel véél sneller. Toch ging ik er naartoe, kocht verkoelende crème, wortelen en een proteïne-drankje, maar een gascartridge was in geen van de winkels te vinden.

Zo gaat dat. Komt wel weer goed. Daarna weer een zonnig vervolg, dat ik moest onderbreken om even een dutje te doen en brood te eten met mijn laatste kaas, sla en tomaat. Daarna gelukkig weer een heel stuk bos waar ik ook nog even kon fluiten en vlak daarna kwam ik bij een beek waar ik heerlijk even gezwommen heb. Dat deed me echt goed, maar ik besloot om toch in Manternach te proberen een slaapplek te vinden. Ik belde ergens aan voor water, kreeg water en zei toen dat ik ook nog een plek zocht voor mijn tent, vroeg volgens mij ook of zij geen plekje had op haar terrein, maar dat pakte ze totaal niet op en ze zei dat ik het best maar door kon lopen naar de camping in Grevenmacher.

En zo zat er dus niks anders op dan verder te lopen. Ik heb meer dan 25 kilometer gelopen vandaag, de pijn die ik in mijn knie voelde opkomen is na een koude douche, rekoefeningen en een massage van mijzelf weer zo goed als verdwenen. Ik zit hier prima, heb een flinke handwas gedaan en daarna een alcoholvrije Erdinger met flamkuchen gedronken en gegeten, zodat ik niet meer zelf hoefde te koken. Wel wat minder aanspraak gehad de laatste dagen maar dat zal op één of ander moment wel weer komen. Alles loopt zoals het loopt, en soms lijkt het ook een beetje een droom waarin ik me bevind. Ik kan het niet uitleggen, maar elke dag opstaan en gaan lopen en lopen en lopen, dat is toch iets heel bijzonders.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage