Ik ga, net als vorig jaar, weer een paar dagen alleen op pad met op mijn rug alles wat ik nodig heb om vier dagen onderweg te zijn. Toch is deze tocht niet te vergelijken met die van vorig jaar: toen liep ik voor het eerst in 23 jaar weer met volledige bepakking om te ontdekken of ik dat nog kon. Toen zag ik op een camping twee ezels staan. Toen besloot ik dat het een goed idee was om – indien mogelijk in 2022 – een voettocht naar Rome te gaan maken. Door dit idee is het Scholtenpad, een ronde van 75 kilometer rondom Winterswijk, nu niet zomaar een wandeling, maar is het een kleine voorbereiding op deze Lange Tocht.
Na twee uur begin ik mijn rugzak te voelen, na drie uur vind ik het hele Romeplan een stom idee. Daarna begint het te regenen en raak ik even van de juiste weg af, waardoor ik iets anders aan mijn hoofd heb dan pijn of wat voor idee dan ook. Ik kom aan het eind van de middag aan op de camping uit mijn groene campingboekje: als je dat boekje koopt, ben je automatisch lid van de natuurkampeerterreinen en mag je daar overnachten voor een schappelijke prijs. Ik ben blij met het schuilhuisje met stoelen, een tafel en boeken, want de regen barst nu goed los, en mijn tent opzetten lijkt voorlopig een heel slecht idee.
Het wordt weer droog, ik slaap goed en ga de volgende dag weer fris op pad. Ik loop langs de oostkant van Winterswijk bijna alleen maar over onverharde paden. Ik realiseer me nu pas hoeveel mensen – in prachtige boerderijen – er in Nederland nog aan een onverharde weg wonen. Met groene brievenbussen en merkwaardig genoeg overal grijze containers aan de weg, alsof het dagelijks vuilophaaldag is.
Ik bof dat het bramenseizoen is, en eet van de struiken. Ik bof ook dat er zo’n Achterhoeks ‘RUST’-plekje is, waar je tegen een kleine vergoeding zelf koffie en thee kan nemen met als je zin hebt nog iets lekkers erbij. Ik bof niet zo dat het maïs overal op z’n hoogst is: aan de hoeveelheid maïsvelden kun je zien dat we een veel te grote veestapel hebben. Ik bedenk oplossingen voor de boeren om boer te kunnen blijven zonder zoveel vee. Ik blijf steken in gepeins, en het vraagstuk blijft onopgelost.
Een tweede natuurcamping en op de derde dag 22 kilometer voor de boeg. Ik ben bijtijds wakker en loop door een stil, grijs en waterig landschap. Na twee uur drink ik op een prachtige plek koffie met taart, maar ’s middags krijg ik toch honger. Mijn brood is op en ik hoopte op een plekje waar ik iets te eten kan kopen, maar zo diep in de Achterhoek wordt dat steeds schaarser. Het lopen gaat pijn doen, en ik besluit dat ik even moet stoppen om net als ’s ochtends havermout te eten. Met water. Je went eraan.
De pijn blijft me de rest van de middag vergezellen en hoewel mijn Romeplan me inmiddels alweer best een leuk idee leek, begin ik me nu zorgen te maken of ik dat wel kán, zo lang lopen met bepakking. Ik gebruik alle meditatietechnieken die ik beheers om om te gaan met de pijn, maar die heeft zich inmiddels in mij genesteld en trekt zich van mij verder niets aan.
Mijn derde camping is een soort stacaravanparadijs (als je van stacaravans houdt) maar ik vind er een stoel, mijn tent staat al snel, ik heb nog wat rijst met een verse courgette (gekocht langs de weg) dus ik ben tevreden. Dat ik de volgende dag gewoon prima kan lopen als ik uit de tent kruip, vind ik een soort wonder. Ik loop naar Bredevoort en krijg daar gezelschap van Elisabeth Smulders , die het laatste traject heel gezellig met mij meeloopt. Als ik weer thuis ben, voel ik me gelukkig: ik kan het en ik wil het.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage