Als er twee dagen een lieve vriendin bij je is, word je even opgetild. Omdat we gisteren zo vroeg gestopt waren met lopen, hadden we een rustige middag en avond met zwemmen, kletsen, eten maken, kleren wassen en na de koffie met chocola vroeg naar bed.
Vanmorgen waren we al voor achten weer op pad. Het was een heerlijke wandelochtend, fijne temperatuur, lekker windje, en een mooi verstild landschap met preivelden en andere gewassen waarvan Maartje precies wist wat het was. Bij een vennetje in het bos haalden we onze fluiten tevoorschijn en hebben we heerlijk duetten zitten spelen. Helemaal opgeladen liepen we daarna weer door, op zoek naar koffie en taart.

In Pey wilden we boodschappen doen, we moesten een kilometer het dorp inlopen, maar een terrasje was er niet te bekennen. We kochten dus maar een halve vlaai om op te eten bij onze zelfgezette koffie. Maar eerst water aanvullen op het kerkhof waar een mevrouw ons aansprak. Ik vroeg of ze me een pelgrimsstempel kon geven en zij verwees me door naar de pastoor die naast de kerk woont. Wat een schat van een pastoor! Hij begon te stralen toen we om een stempel vroegen, was trots toen hij de eeuwenoude (hoe oud ben ik helaas alweer vergeten) stempel zette, en gaf ons allebei een chocoladereep voor onderweg.

Na de koffie volgde een emotioneel afscheid, want Maartje nam de bus en trein naar huis en ik wandel nog maanden door. Er volgden een paar moeizame kilometers, want ik had weer pijn in mijn rechterheup en maakte me daar een beetje zorgen over. Als ik niet meer kan lopen, ga ik verder fietsen naar Rome, bedacht ik.
Maar gaandeweg verlaagde ik mijn tempo nog meer, nam ik nog twee rustpauzes en trok de pijn langzaamaan ook weer weg. Dat arme lijf heeft ook zo weinig gedegen voorbereiding gehad!

In Susteren wist ik dat als ik daar niet op de camping ging staan, ik ergens zonder camping zou moeten overnachten. Ik besloot die stap ook maar eens te zetten, want dat zal later nog veel vaker voorkomen. Na een mooie tocht door uitgestrekt bos-en weidegebied kwam ik een halfuurtje geleden in Isenbruch aan. Ja, ik wist zelf ook niet dat ik hier nog door Duitsland zou lopen, maar het is wel degelijk een Duits dorp.
Ik vond niemand op straat, lummelde wat heen en weer, moed verzamelend om ergens aan te bellen, ik had een paar Duitse zinnetjes vantevoren al goed geoefend (kein camping, Zelt, übernachten, bitte Wasser.....).
Eindelijk vind ik iemand die nog Nederlands blijkt te spreken ook, ze woont hier niet maar verwijst me naar het laatste huis in het dorp waar een soort campingweitje naast ligt. En als dat niet lukt mag ik met de auto mee naar haar huis een dorp verderop. Aardig!
Ik bel aan bij het laatste huis in het dorp, leg de situatie uit, en de mevrouw in kwestie zegt dat ik daar gerust kan gaan staan, dat er vaker campers en kampeerders overnachten. Ik vraag haar om water en daar zit ik dan!
Met de tent opzetten wacht ik nog maar even tot ik wil gaan slapen, met water moet ik ineens superzuinig doen, 2 liter om me te wassen, tanden te poetsen, thee te zetten voor nu en morgenochtend. Verder voelt het als een heel veilig en beschut plekje, dus dat zal wel goedkomen vannacht.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage