Ik was 7 en ze vroegen mij wat ik later wilde worden.
‘Zwerver.’

Hoe kwam ik daarbij? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat ik heel graag mijn eigen gang wilde gaan en alleen wilde zijn, verstopt op ons zoldertje of ergens in een zelfgemaakte hut. Toen ik een jaar of 15 was, droomde ik ervan met een hond naar Italië te vertrekken. Mijn grote voorbeeld was de zoon van een kennis over wie ik verhalen hoorde: hij was minstens 10 jaar ouder dan ik en met een hond, een paard, een huifkar en een accordeon naar Italië getrokken. Dat beeld heeft mij jarenlang begeleid, ook toen ik als twintiger het af en toe niet meer zag zitten en dacht: ik koop een hond en dan vertrek ik.

Nu is alles anders: ik wil zijn waar ik ben, want ik heb een gelukkig thuis, een gelukkig gezin, gelukkig werk. En pas nu, nu ik niet meer wil vluchten van het leven dat ik leid, wil ik naar Rome gaan pelgrimeren. Niet omdat ik weg wil, niet omdat ik niet thuis wil zijn, niet om te vluchten, maar wel om datgene te doen waar ik van kinds af aan naar verlangd heb: te zwerven.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage