Een vroege ochtend in september in de bergen: c'est le bonheur. Het licht is vanmorgen zo prachtig, de zon is lekker warm, de lucht is vochtig van de enorme hoosbui van gisteravond, net nadat ik lekker in mijn hotelletje was aangekomen. In de verte hangen de wolken nog in het dal.
Op het bospad passeren me 4 jeeps, duidelijk op weg om hout te gaan hakken. Even later komt er een me tegemoet, draait het raampje open en ik maak een praatje met de twee heren. Ze wensen me alle goeds en geven nog wat tips waar ik eventueel zou kunnen overnachten vandaag. Ik loop heerlijk en soepel en geniet van de ochtend. Pas om 11 uur begin ik aan koffie te denken en als ik op mijn telefoon zie dat er een eindje verderop een Auberge moet zijn, besluit ik om door te lopen en mijn koffie met mijn lunch te combineren. De Auberge is dicht, maar ik ga er op een muurtje zitten, maak koffie en eet mijn brood. In een huis er tegenover haal ik zoveel mogelijk water, want ik weet niet wat ik verder aan huizen en leven tegen ga komen. Dat blijkt weer allemaal erg mee te vallen, want na een flink steile klim zoals ik sinds Luxemburg niet meer gehad heb, kom ik op de Col des Croix, waar het een drukte van belang is met Nederlandse wielrenners. Ik trakteer mezelf op een bord frietjes en een alcoholvrij biertje. Ik krijg veel teveel van de aardige meneer en kan het niet op, want ik moet tenslotte ook nog een stuk kunnen lopen.
Als ik niet lang daarna bij een gezellig plekje kom besluit ik om hier al te vragen of ik er vannacht kan blijven. Ik heb 17 kilometer gelopen en mijn benen kunnen nog wel, maar verder ben ik best moe. Als ik nu een rustige middag houd, kan ik morgen lekker vroeg vertrekken en helemaal naar Ballon d'Alsace lopen.
Gelukkig ben ik weer van harte welkom om mijn tent op te zetten, er is stromend water waar ik me lekker kan wassen en ik heb prachtig uitzicht. Het wordt spannend of ik het warm genoeg houd vannacht, want we zitten toch behoorlijk hoog en de afgelopen nacht was ook echt fris.

Het thema tijd, vasthouden en loslaten, vergezelt me al de hele week. Toen ik na twee weken mijn tocht probeerde te reconstrueren, lukte dat nog bijna uit mijn hoofd: toen liep ik daar, toen ontmoette ik die, toen sliep ik daar. Na zeven weken kan ik dat inmiddels niet meer. Toch bestaat er - bij mij in elk geval - kennelijk echt een drang om dingen te willen onthouden en terug te kunnen halen. Ik heb mijn foto's en mijn blog natuurlijk en vroegere pelgrims zullen, als ze dat konden, ook ervaringen opgeschreven hebben en tekeningen hebben gemaakt, zoals de Roomsche pelgrim Guilhelmi in 1674, over wie ik mijn allereerste voorbereidende stukje schreef bijna 2 jaar geleden.

Ik denk in dit verband aan een gebeurtenis waar ik lang geleden getuige van was: we waren met een groep bij Bordeaux en gingen zwemmen in de snelstromende rivier. Daar was met touwen en bollen een rechthoek afgezet: als je links in het water stapte, kon je je zonder iets te doen laten drijven en kwam je rechts weer bij de touwen uit. Ik was me nergens van bewust, zwom borstcrawlend het afgezette stuk uit met de stroom mee, en ontdekte pas hoe sterk die was toen ik een eind verderop omkeerde. Helemaal terugcrawlen bleek veel te zwaar, dus ik zwom beetje bij beetje naar de kant en liep het verdere stuk weer terug. Geen enkel probleem. Toen ik aankwam bij het afgezette gedeelte zag ik dat een man uit onze groep zich met alle macht vasthield aan het touw aan de rechterzijde. Dat touw echter, trok hem op één of andere manier omlaag waardoor hij telkens kopje onder ging. Hij raakte helemaal in paniek omdat hij op die manier dreigde te verdrinken. Met twee mensen hebben we hem uit die situatie bevrijd. Had hij gewoon losgelaten, dan was er niets aan de hand geweest: hij was (net als ik) buiten het afgezette gedeelte door de stroom meegevoerd, en had zo rustig naar de kant een eindje verderop kunnen zwemmen.
Ik vind dit verhaal tekenend voor hoe we soms met ons leven om kunnen gaan: we blijven vasthouden aan iets waarvan we denken dat het belangrijk is en we niet zonder kunnen, maar dat in werkelijkheid juist tegen ons werkt of zelfs onze ondergang betekent. Laat je het los en laat je je meevoeren op de stroom, dan blijkt die stroom niet het gevaar te zijn waartegen je je moet verzetten, maar juist de oplossing om van je ellendige gevoel verlost te raken.

Een pelgrimage maken is bij uitstek je laten meevoeren op een stroom. Je weet dat je met elke stap verder komt en dat geen dag zich gaat herhalen. Wat ik vandaag meemaak gebeurt volgende week niet nog een keer, dan ben ik alweer heel ergens anders. Wat ik zie, kan ik niet vasthouden, hoeveel foto's ik ook maak.
Dus ik kijk en luister en ruik zo goed als ik kan om alles toch een beetje met me mee te nemen. Want dat allemaal willen onthouden zit toch diep verankerd.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage