Vandaag beginnen in Nijmegen de scholen weer, Nathan heeft morgen een introductiedag met zijn nieuwe klas en zit vanaf woensdag gewoon weer in de schoolbanken. Daarom voelt het ook voor mij als een nieuw begin: van Miebet nam ik even voor achten afscheid toen ze mij naar het begin van de GR had gereden met de auto. Wat hebben we samen een bijzondere week gehad!
Alleen liep ik de velden in, de vakantie is voorbij, en ook ik voel me nu écht geen vakantieganger meer want er liggen nog eindeloos veel kilometers op me te wachten. Ik loop langs een pasgeboren kalf en zijn moeder, langs hooirollen die (waarom?) de bosrand ingerold zijn, langs ernstig vervallen huizen in een dorp en de ruïne van een 13e eeuws kasteel, ik kom in het bos een plas met kikkers tegen waar ik een tijdje naar sta te kijken, en na zes kilometer sta ik weer op de het wandel/fietspad waar ik gisteren de hele dag op liep (inmiddels wel een paar kilometer zuidelijker natuurlijk).

De route die ik had voorbereid, zoals de GR 5f op de digitale kaart aangegeven stond, ging hier rechtdoor om wat nieuwe omzwervingen te maken naar Charmes, maar de route-aanduiding op de weg stuurt me langs de Moezel. Die ga ik volgen al wordt mijn weg naar Charmes dan wel wat ingekort. Via Google kom ik erachter dat de camping in Charmes tijdelijk gesloten is, maar als ik aan de praat raak met een Franse wandelaar verzekert hij me dat de camping gewoon open is, dat ik er bijtijds zal zijn als ik gewoon rechtdoor loop en dat Charmes een leuk stadje is om dan even te gaan bekijken.

Ik loop weer extra langzaam want dat had ik mijn knie beloofd, en bij de koffiepauze, een heerlijk plekje aan het water, speel ik de melodietjes die al een paar dagen in mijn hoofd zitten op mijn blokfluit, ik neem ze op op mijn telefoon en maak er een tweede stem bij. Gezellig met mijn eigen opname samenspelen.... ik hoop onderweg nog een keer iemand te ontmoeten met wie ik écht wat samen kan spelen, maar dit was zonder meer al erg leuk en ik liep blij weer door.

Ondertussen denk ik na over wandelen en het leven. Misschien wel het belangrijkste van deze tocht is dat ik overal maar één keer kom: ik loop door een landschap, ik kijk om me heen, soms loop ik er in gedachten doorheen, soms blijf ik om de zoveel meter staan om alles goed in me op te nemen, maar toch kom ik steeds weer ergens anders terecht, loop ik steeds weer op een nieuwe plek. Daardoor zijn mijn gevoel van tijd en ruimte ook veranderd: dagen en landschappen lopen door elkaar, ik weet niet goed wanneer ik wat heb gezien, soms weet ik 's avonds niet meer of iets gisteren was of nog dezelfde ochtend en ik kan aan het eind van de dag mijn weg in gedachten vaak niet meer reconstrueren. Aan de ene kant is de ervaring van het lopen heel indringend, aan de andere kant voelt alles vluchtig: je loopt er langs en kunt het niet vasthouden en je weet zelfs niet of je je het later zal herinneren.
Doordat we in ons dagelijks leven zoveel dingen vaak herhalen en zo vaak dezelfde omgeving zien, lijkt ons gewone leven juist tegenovergesteld aan zo'n trektocht: we leven ons leven in cycli van een dag of een week of een jaar. Al lopende vraag ik me af of het in het dagelijks leven ook mogelijk is om dat lineair te ervaren, niet als iets dat zich herhaalt en herkenbaar is, maar als een weg die zich elk moment vernieuwt en dus steeds anders is. Tegen die tijd stranden mijn gedachten, dus het blijft bij deze losse flarden.

Eenmaal bij de camping blijkt die wel degelijk gesloten. Ik loop de stad in, krijg vers water van een vrouw die zeer onder de indruk is van mijn pelgrimsproject, doe een paar boodschapjes waaronder nieuwe zonnebrand, want het was wel weer erg zonnig vandaag, bekijk de prachtige kerk, drink cola in een café waar ik normaal niet snel terecht zou komen, loop op aanraden van de voornoemde vrouw naar de camperplaats en die lijkt me zeer geschikt om te overnachten. Ik krijg van iemand de code die je nodig hebt om het toiletgebouw te openen, was me aan een wastafel en was zelfs mijn kleren even uit, eet mijn heerlijke brood met kaas, een tomaat, noten en nog een vers eitje dat we van Cécile kregen eergisteren. Ik kijk uit over de campers en zet over een uurtje mijn tent op, om morgen weer eens vroeg te kunnen vertrekken.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage