Toen ik vandaag in de metro zat voelde ik me wel even alsof ik op een andere planeet terecht was gekomen. Liep ik een dikke week geleden nog door de ruige, onbewoonde Jura? Waar je blij was als je een ander levend wezen tegenkwam?
Hier kijkt iedereen óf op z'n telefoon óf wezenloos voor zich uit. Bij het uitstappen is er één vrouw die oogcontact maakt en glimlacht.

Maar ik ben waar ik wilde zijn: bij een sportwinkel met een bergschoenen-afdeling. Nu mijn voet moet genezen, wil ik ook graag weten of mijn bergschoenen na 1200 kilometer nog in goed genoege staat zijn om mij, als (áls!) ik weer kan lopen, vooruit te helpen, of dat ik ze beter kan vervangen. De jongen aan de telefoon zei me dat ze zeker even konden kijken naar de schoenen en hoe ik loop. In de winkel echter, doe ik mijn verhaal aan een andere jongen van de schoenenafdeling, maar als hij mijn maat heeft opgenomen zit hij al klaar met een doos met een nieuw paar schoenen om te passen. Dat was niet de bedoeling. Ik vraag of hij mijn eigen oude schoenen kan beoordelen, hij haalt er een collega bij, die zegt dat ik daar rustig nog op kan lopen omdat ze pas voor tweederde versleten zijn. Ik loop dus de winkel weer uit en pas als ik terug ben bij de metro schiet me te binnen dat er vlakbij nog een andere outdoorwinkel moet zitten, misschien moet ik het daar toch ook nog eens vragen. Temeer omdat mijn vriend en osteopaat Arno me liet weten dat het soms verstandig kan zijn om nieuwe zooltjes in de schoen te doen.

Dus ik doe weer mijn verhaal en er komt weer een collega bij, die aanvankelijk niet eens wil kijken. Ik leg hem uit dat ik al bij een dokter ben geweest, dat ik weet dat hij geen podoloog is en dat ik niet verwacht dat hij doktertje gaat spelen en mijn voet gaat onderzoeken, maar of hij toch even naar mijn schoen wil kijken. Als hij overtuigd is, kijkt hij naar mijn schoen, komt tot dezelfde conclusie dat die nog prima een tijdje mee kan, maar constateert tegelijkertijd dat het voetbed geen enkele steun biedt. Daar zit dus nog wel een verbeterpuntje. Hij laat me twee zooltjes passen, de één voelt iets natuurlijker dan de ander, maar de ander zou volgens hem het best zijn gezien de vorm van mijn voet en de stand van mijn knieën. Dat heeft hij dan toch maar snel geobserveerd zonder dat ik het wist.
Ik neem de zooltjes die hem het beste lijken, koop dan ook maar een nieuwe waterzak omdat de mijne een beetje is gaan lekken bij het tuitje, en zo kun je in korte tijd heel veel geld uitgeven in Zwitserland, maar dan heb je ook wat.

Dat geld vloog vanmorgen ook al heel gemakkelijk mijn portemonnee uit toen iemand vroeg of ik wat te eten voor haar wilde kopen in de winkel. Ze liep zelf wel even mee. En zo kreeg ik van alles in mijn mandje en toen ze klaar was liep ze gauw naar buiten en liet mij lekker afrekenen. Ik vond het eigenlijk wel een originele manier van winkelen, bedacht hoeveel ik zelf van iedereen ontvangen heb de afgelopen maanden, rekende af en gaf haar haar boodschappen. Veel beter zó, dan bestolen te worden of haar te laten stelen in de Migros.

Uiteindelijk neem ik niet de metro terug, maar loop ik de weg naar huis vanaf de outdoorwinkel om te wennen aan mijn nieuwe zooltjes. Dat gaat pijnloos, maar alles voelt toch nog niet helemaal normaal. Beter nog maar even geduld hebben dan nu te vroeg weer de boel gaan forceren. Ondertussen gaat het redelijk met mijn kiespijn, ik kan wel weer normaal eten, maar het is nog steeds gevoelig. En ik moet niet vergeten dat ik eigenlijk permanent gedrogeerd ben door de ibuprofen, dus ik ben benieuwd wat die kies gaat doen als ik daar na het weekend mee moet stoppen. Maar dat zie ik dan wel weer.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage