Denken jullie ook vaak aan de mensen die richtinggevend zijn geweest voor bepaalde aspecten van je huidige leven? In de eerste plaats denk ik dan aan mijn ouders en het gezin waarin ik opgroeide. Zij bepalen in grote mate hoe ik in het leven sta. Zeker toen ik zelf een gezin kreeg, greep ik veelvuldig terug op wat ik van huis uit meegekregen had. Ook denk ik nog veel aan mijn conservatoriumleraar Frank Minderaa, die in mijn spelen en in mijn lesgeven nog vaak hoorbaar aanwezig is. Zonder Hans Leenders was ik nooit in de wereld van het gregoriaans terecht gekomen, iets waar ik nog dagelijks heel gelukkig van word.
Maar voor mijn wandelliefde en het (wild) kamperen, ben ik toch echt schatplichtig aan mijn eerste liefde. Wij kampeerden vroeger nooit met ons gezin, dus daar had ik geen enkele ervaring mee. Hij kwam mij opzoeken in Zwitserland, waar ik het eerste jaar van onze relatie woonde, met een volbepakte rugzak bij zich. Tent, matjes slaapzakken, benzinebrander, alles meegenomen om met mij de bergen in te kunnen trekken. Het was februari en er lag nog volop sneeuw. We namen een trein en begonnen te lopen. Toen de avond viel stonden we op een besneeuwde heuvel, waarvan precies het topje een sneeuwvrij rondje vormde. Daar zetten we de tent op. Ik wist niet wat me overkwam: wat een natuur, wat een vrijheid, wat een ongekend gevoel.
Daar denk ik aan, nu ik een tocht van een paar maanden ga voorbereiden. Ik ben veel mensen dankbaar voor de rol die ze in mijn leven hebben gespeeld - en spelen.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage