De meeste mensen plaatsen hun leukste vakantiefoto’s op Facebook, maar ik heb voor de verandering maar eens mijn allerbelachelijkste foto uitgekozen. Niet zonder reden trouwens, want wandelen mag dan de minst blessuregevoelige en misschien wel minst bewerkelijke vorm van beweging zijn, je ontkomt toch niet aan een bepaalde vorm van wandelkledij. En die wilde ik maar eens onder de loep nemen:

Een pet is met heet weer een absolute aanrader, en deze is echt nog lelijker dan je hier kunt zien want er zit een hele rand van studs rondom: van die lelijke zilverkleurige pinnetjes, een modetrend die godzijdank weer is overgewaaid. Ik draag hem omdat ik hem twee jaar geleden ergens in ons huis gevonden heb, en hem toen een heerlijke bergvakantie lang heb gedragen, zodat hij nu alleen nog maar positieve herinneringen oproept.

Het slangetje bij mijn nek is van de 2-liter waterzak in mijn rugzak: werkelijk de beste uitvinding ooit, waardoor je niet meer telkens hoeft te stoppen om je waterflesje uit je tas te vissen, en je heel verantwoord de hele wandeling je vochtgehalte op peil kunt houden. Vanwege de opmerking: “ik hoef zo’n ding niet, want dan voel ik me net alsof ik aan een infuus lig”, weet ik inmiddels dat niet iedereen hier hetzelfde over denkt.

Het shirt is een wandelshirt van Meranowol en hoewel dat veel te warm klinkt voor deze wandeling in de Ardèche, valt dat erg mee; het grote voordeel is dat het niet gaat stinken, zelfs niet als je heel erg zweet.

Het buideltje is gewoon handig voor telefoon/camera/zonnebril. Voor mijn verjaardag kreeg ik een grotere, waar volgens mij ook een kaart in past (ik ben dol op kaartlezen).

Tja, en dan komen we bij het ergste gedeelte: 1) de afritsbroek, afschrikwekkend maar toch echt heel handig (behalve als je eerst je schoenen uit moet trekken om het afritsgedeelte eraf te krijgen: goed opletten als je er één koopt dus); en 2) de compressiekousen, deze waren mij aangeraden omdat ik vreselijk last kan hebben van warmte-uitslag. Ik kan er kort over zijn: die warmte-uitslag wordt er alleen maar erger van, want loopt nu helemaal tot aan mijn knie in plaats van net boven mijn bergschoen. Wel liep het toch behoorlijk fijn en was ik zo blij met mijn benen die na 6 of 7 uur wandelen geen spoortje spierpijn vertoonden, dat ik de kousen hiervoor toch wat krediet wil geven. De warmte-uitslag probeer ik inmiddels te verhelpen met allergiepilletjes die loratadine bevatten, waardoor het in elk geval snel geneest (maar nog steeds niet voorkomen wordt).

Mijn schoenen zijn de beste bergschoenen ooit, ik kocht ze twee jaar geleden de dag voordat ik de bergen in ging en ze liepen vanaf de eerste minuut geweldig en ik heb nooit één blaar of andere ongemakken ervaren. (Nog wat sluipreclame: ze zijn van het merk Salomon).

Met stokken lopen, daar moest ik eerst wel aan wennen: je voelt je heel erg 50 + (ben ik nog niet) en het duurde lang voor ik een ritme vond waarin de stokken op een logische wijze optrekken met mijn benen. Inmiddels lukt dat aardig, en ontlast je zowel bij klimmen als dalen je knieën en je beenspieren. Volgende week ga ik uitproberen of het ook fijn is om ermee te lopen met bepakking over vlak terrein. Wordt vervolgd.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage