Ineens liep ik tegen het meer aan. Lac Léman: in Lausanne noem je het zeker nooit het meer van Genève! Blauw en schitterend in het zonlicht. Met daarachter de bergen en de Franse overkant. En het eerste wat ik deed was een duik nemen in het heerlijke water, het was zo bijzonder om weer hier te zijn na zoveel jaar.

De route liep daarna pal langs het meer en na een bocht zag ik de stad voor me liggen, vanuit een hoek die ik nauwelijks kende, want ik kwam eigenlijk nooit aan de westkant van de stad, maar ging altijd naar Lutry om te zwemmen.

Dankzij Saskia had ik een e-mailadres van mijn 'au pair mevrouw' gevonden, en nadat ik vanmorgen gemaild had, ging gelijk de telefoon. Of ik wilde komen eten en slapen. Dus ik nam de trolleybus richting mijn oude huis. Kocht bij het uitstappen een heerlijke fles wijn en liep de laatste anderhalve kilometer door de mij ooit vertrouwde buurt. Het huis was niks veranderd en mijn au pair mevrouw ook niet. Heerlijk om weer hier te zijn en mijn oude slaapkamertje terug te zien. We drinken thee, ik neem een douche, meneer komt ook thuis en we eten de hele avond gezellig samen. En nu lig ik in mijn oude bed om zo te gaan slapen.

Het contrast met gisteravond kon niet groter zijn: toen ik om half 6 terugkwam bij mijn tent om te gaan eten, ik was ergens anders gaan zitten omdat er de hele middag al zoveel drukte was rond mijn tent, werd ik gewenkt door iemand van de groep mensen die in een kring zaten te drinken en muziek luisterden. Nog voor ik bonjour kon zeggen had ik al een biertje in mijn hand. De kring bestond uit vaste campinggasten en er was al flink wat drank doorheen gegaan. Het overgrote deel woonde van begin april tot eind september op de camping. Degene naast mij stond er vanwege persoonlijke omstandigheden sinds een paar weken met haar camper. Een Franse man woonde al drie weken in zijn tent omdat hij in de buurt werk had gevonden. Ze gingen nu samen een appartement zoeken om te huren, omdat het onbetaalbaar zou zijn om alleen iets te vinden.

Ik heb er de hele ochtend over nagedacht, het was daar een mengeling van hartelijkheid en wantrouwen, bijvoorbeeld ten opzichte van het andere deel van de camping waar Chilenen woonden en waar flinke drugsproblemen waren geweest. Een man met een hond, die de hele tijd blafte om aandacht, en een baan, kon overdag zijn hond aan de zorg van de buurvrouw toevertrouwen. Maar het toiletgebouw, dat alleen door de mensen van dit kleine campingdorpje werd gebruikt, werd de hele tijd heel vies achtergelaten, ook nadat ik net de wc had gepoetst omdat ik hem zo smerig vond. Daar voelde dus kennelijk niemand zich verantwoordelijk voor.

Mensen aan de rand van de samenleving, een wereld waar ik thuis nauwelijks mee in aanraking kom. En nu overnacht ik in een villa met een grote tuin met zwembad en uitzicht op het meer.

De pelgrimsroute zit elke dag weer vol verrassingen.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage