'Op naar een nieuw avontuur' schreef Babette als reactie op mijn stukje van gisteren. Het nieuwe avontuur was dat ik vanmorgen om een uur of 9 door mijn au pair meneer en mevrouw werd afgezet bij la permanence, de eerste hulp in Vidy waar ik gisteren de bus naar hun huis had genomen. Want mijn voet was toch nog steeds niet over, en gisteren was ik ook eerder met lopen gestopt omdat het pijn deed. En aangezien over een paar dagen de Grand Saint Bernard op het programma staat, leek het me onverstandig om door te lopen op pijnstillers. Een radiografie wees uit dat er geen breukje lijkt te zitten, al is dat niet altijd goed te zien. Dat betekent de komende dagen ontstekingsremmers slikken in de hoop dat het daarmee over gaat.
'Dokter, mag ik dan wel blijven lopen of kan ik beter rust houden?' ik stel de vraag terwijl ik op mijn klompen kan aanvoelen dat het verstandiger is om even rust te houden. Ja hoor, gewoon lopen mag ik wel, maar natuurlijk geen kilometers achter elkaar.

Ik betaal de rekening, wat dat betreft jammer dat dit me in Zwitserland treft, koop een salade in een winkeltje naast de Urgence, loop naar het meer om die op te eten terwijl ik van het uitzicht geniet en prijs mezelf gelukkig dat dit me juist wél net in Zwitserland treft. Want die lieve au pair familie, die zelf vandaag voor een paar dagen naar Zermatt vertrok, bood vanmorgen totaal onverwacht aan dat ik natuurlijk in hun huis mocht blijven als ik niet door zou kunnen lopen.

En zo kwam het dat ik even later weer dezelfde bus als gisteren nam (omdat ik geen muntjes had en het ook nergens kon omwisselen moest ik geld aannemen van mensen in het winkeltje waar ik eerder mijn salade kocht; behalve landloper ben ik nu ook al een bedelaar geworden), inkopen deed voor de komende dagen, thuis koffie zette en na een - dit keer verwarmde - duik aan het zwembad ging zitten lezen. Overgeleverd aan mijn lijf, maar op de beste plek die ik me wensen kan.

Ik maak even geen plannen. Ik wacht gewoon af.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage