Ik zou wel vier blogs tegelijk kunnen schrijven: één wat ik zoal beleef, één wat ik zoal bedenk, één over mijn nevenproject: het lezen van voor naar achter van de bijbel (met mijn lopen lig ik iets achter op 'schema', voorzover ik nog een schema heb, met bijbellezen lig ik echter vér achter op schema, dat gaat me in deze vier maanden zeker niet meer lukken, maar daar ga ik denk ik een boek over schrijven later; ik heb al een pakkende titel in gedachten) en één over de vragen van sommige volgers. Om met dat laatste te beginnen: het is steeds weer ontzettend leuk om reacties van jullie te krijgen, dus heel erg bedankt daarvoor!

Even kort wat praktische dingen die ik voortaan als reactie onder de vraag zelf zal plaatsen, maar dat heb ik tot nu toe niet altijd gedaan. Iemand schrijft over je behoefte doen in het bos. Daar is natuurlijk geen ontkomen aan, je hebt vaker géén dan wél een wc voorhanden als het nodig is. Dat je je uitwerpselen op zou moeten ruimen of zelfs meenemen lijkt me nogal onzin, tenzij je echt midden op een wandelpad gaat zitten, wat ik zelf niet snel zou doen. Wat wel erg ergerlijk is, zeker langs drukbelopen routes, is het laten rondslingeren van wc-papier. Dat heb ik zelf nog geen enkele keer gedaan: je verstopt het onder bladeren, onder het gras, in een holletje in de grond of wat dan ook.
Voor wie wat langer gaat lopen: zorg voor een goede telefoon met oplader, goed internet en een goede powerbank. Met de mijne kan ik mijn horloge twee keer + mijn telefoon anderhalf keer opladen. Als ik dus helemaal opgeladen vertrek kan ik drie dagen zonder zorgen en zonder stopcontact vooruit.
En wie naar Rome gaat pelgrimeren: het allerblijst ben ik toch dat ik mijn talen een beetje spreek. Mijn Italiaans is beslist veel slechter dan mijn Frans, dus dat zal ik weer even op moeten halen straks, maar alle ontmoetingen die ik heb zijn toch wel veel leuker doordat ik gewoon een gesprek kan voeren. Dat is echt heel waardevol en zeker de moeite waard om, als het nodig is, vantevoren tijd in te investeren.

Vandaag was dag 50. Ik denk aan Pinksteren, en het voelt ook alsof ik zelf weer een nieuwe geest ingeblazen kreeg. Vanochtend schreef ik in een miezerregen nog mijn blog van gisteren en had ik wat getob met de route, maar vanaf dat moment ging dat helemaal vlekkeloos. Eerst nog twee kilometer over een asfaltweg, maar op één of andere manier was het veel fijner en prettiger lopen dan de ongezellige Route forestière gisteren door het bos. Daarna waren het afwisselend bospaden en kleine asfaltweggetjes en alles liep lekker en de weg was veel leuker dan ik me had voorgesteld. Ik voelde me ook veel rustiger dan gisteren, en dat scheelt een hoop energie, heb ik gemerkt.

Toen ik koffie wilde gaan zetten, kwam ik net langs een refuge en ik dacht dat ze daar misschien koffie zouden hebben. Dat bleek niet zo te zijn, maar omdat je als gast daar alles zelf mee moet nemen (zoals bij ons in de Nivonhuizen) bood één van de gasten aan om zelf koffie voor mij te zetten. We raakten in gesprek en omdat het regende bleef ik nog wat langer zitten en tegen de tijd dat ik mijn rugzak opdeed, ging zij net pasta eten. Ze nodigde me uit om een bordje mee te eten en dat nam ik graag aan. Het voelt eigenlijk alsof ik alleen maar de hele tijd aan het ontvangen ben, maar uit wat zij zei, maakte ik op dat het ontvangen dit keer toch ook wederzijds was: dat het voor haar een teken van God was dat ze mij vandaag is tegengekomen.

Als ik verder loop is de regen grotendeels voorbij en het is echt een heerlijke dag met prachtige uitzichten. En op dit moment geniet ik van een bed in een eenvoudig berghotelletje, waar ik prima heb gegeten en nu lekker luxe ga genieten van een extra lange nacht.

Maar wat ik eigenlijk wilde schrijven is dat de meeste mensen tegen me zeggen: vous faites ça toute seule? Vous n'avez pas peur?
Mensen denken allemaal dat het eng is, dat er reden is om bang te zijn, dat zijzelf weliswaar aardig en gastvrij zijn, maar dat er verder alle reden is om anderen te wantrouwen. Als je er goed over nadenkt, kun je altijd heel veel dingen bedenken om je zorgen over te maken of om bang voor te zijn: dat de kinderen iets overkomt, dat je een akelige ziekte blijkt te hebben, dat je een verkeerde beslissing hebt genomen, dat je uitglijdt in de douche. En dan natuurlijk nog alle mondiale problemen die ook echt heel zorgelijk zijn. Die zijn onderweg hetzelfde als thuis.
Maar net zomin als ik me thuis de hele dag zorgen maak over wat er allemaal mis zou kunnen gaan, doe ik dat onderweg ook niet. En hoe komt het dat we denken dat in onze eigen omgeving bijna alle mensen aardig en betrouwbaar zijn, maar dat alle mensen daarbuiten niet te vertrouwen zijn (of, zoals in het geval van asielzoekers, dat dat veelal terroristen, verkrachters en moordenaars zouden zijn)?

Ik ben nu zeven weken onderweg en heb vrijwel alleen maar onbekenden ontmoet, en voorzover ik me kan herinneren is er nog niet één persoon echt onaardig of vervelend tegen me geweest. Hooguit wat ongeïnteresseerd (in Vaux) of gereserveerd (de deur op een kiertje opendoen als ik aanbel), maar zelfs in dat laatste geval waren het toch mensen die me hielpen met het vinden van een slaapplek.
Natuurlijk kan ik bang zijn voor van alles, maar angst werkt alleen maar verlammend. Natuurlijk kan mij iets overkomen, maar dat kan ook als ik in de Mesdagstraat was gebleven en uiteraard neem ik geen enkel onnodig risico.

Ik gun het iedereen om de wereld met minder angst tegemoet te treden.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage