Er zijn dingen op deze tocht die ik kan beschrijven: waar ik loop, hoe het landschap is, wie ik ontmoet, wat voor weer het is en zelfs hoe ik me voel. En ook zijn er de foto's die laten zien hoe alles eruit ziet.

En toch blijft er zoveel over wat ik niet goed kan beschrijven: de vanzelfsprekendheid en tegelijkertijd het wonderlijke van het lopen, de geur van de dennen waar ik vandaag langs loop, het gevoel van mijn rugzak, die deel van mijzelf is geworden maar toch zwaar aanvoelt als ik boodschappen heb gedaan, de stilte die vanmiddag als een warme deken over het landschap ligt, de blijdschap als mensen iets aardigs zeggen, of veel meer voor je doen dan dat waarom je gevraagd hebt.

Zo kwam ik in de warmte in Gorze aan, waar ik een meneer, die druk bezig was met het schilderen van zijn garagedeur, om water vroeg. En terwijl ik hem stoorde in zijn werk was er geen spoor van ongeduld of irritatie. Ik kreeg fris water uit de koelkast, kreeg siroop aangeboden en een lekkere koele vruchtensalade, ik kreeg een stoel en we praatten even over mijn tocht, de route en zijn eigen wandel-ervaringen.

Verder was het een stille dag. Na een gezellig en lekker (zoet) ontbijt met Patrick en Myriam liep ik via de supermarkt waar ik het hoognodige kocht, maar natuurlijk toch weer iets teveel, weer op de GR 5. Ik kwam een paar mountainbikers en een enkele wandelaar tegen en de rust was fijn na twee avonden zoveel gezelligheid en conversatie. Ik merk dat ik veel fouten maak in het Frans en soms echt moet zoeken naar woorden, maar kan me uiteindelijk wel heel goed redden en vrijwel alles verstaan gelukkig.

Toen het eerstvolgende dorp na Gorze nog 9 kilometer bleek te zijn, schrok ik wel even: mijn planning was toch om nog niet teveel te lopen vandaag. Ik was dan ook blij toen ik na 4 kilometer een ander dorp zag liggen, waar ik weer een plekje met prachtig uitzicht heb gevonden, op net één heel smal plat stukje van een supersteile tuin. Ik kan de buitenkraan gebruiken en de mensen zelf zijn inkopen gaan doen in Luxemburg.

Daar was ik nu ook aan toe: een rustige avond in mijn eentje, mijn rugzak weer leeg proberen te eten, en nu met een kop slaapthee van het uitzicht genieten tot het donker wordt.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage