Ik had bedacht dat ik elke dag mijn tent wilde fotograferen, zodat ik later precies zou weten waar ik allemaal overnacht heb. Nu ik dat al een paar keer vergeten ben, vroeg ik me vandaag af of het eigenlijk belangrijk is om dat later nog te weten. Foto's kunnen natuurlijk helpen bij het in herinnering brengen: als ik later de foto zie van mijn plekje van afgelopen nacht, denk ik weer aan die veel te grote, veel te drukke camping waar ik toch best een aardig plekje bij een fonteintje had, op zo'n 50 meter lopen van de Sauer, waarin ik lekker heb gezwommen en keek naar een Fries jongetje dat visjes aan het vangen was en mij trots al z'n visjes liet zien voor hij ze weer teruggooide. Ik denk vast en zeker aan het moment dat ik wilde gaan slapen om 21.00 uur, toen in het gebouw naast mijn tent een karaoke-avond begon, en de buurman een eindje verderop ook nog zijn eigen muziek aanzette. Misschien denk ik zelfs aan toch een lekkere nacht slapen, maar wel wakker wordend met de conclusie dat mijn matje 's nachts toch echt een beetje leegloopt; eerst vermoedde ik nog het temperatuurverschil tussen moment van opblazen en de afkoeling 's nachts, maar inmiddels is het van dien aard dat er meer aan de hand moet zijn.
En zo zal elke foto niet alleen een plaatje zijn, maar ook een herinnering oproepen aan wat ik meemaakte, wat ik dacht en wat ik voelde. En natuurlijk kan ik nu nog niet vermoeden welke herinneringen uiteindelijk voor altijd met mij mee zullen reizen als ik weer thuis ben.

Het was weer een prachtige wandeldag, met nog rotsige bossen in de ochtend, een vroege koffie met lekker even muziek maken (gelukkig nog niet gearresteerd voor ordeverstoring in het bos), weer mooie vergezichten en een huiselijk kerkje in Rosport, waar Gregorius in glas en lood stond afgebeeld (jammer dat de namen van de afgebeelde heiligen er niet bij stonden, maar die met die duif aan zijn oor is onmiskenbaar Gregorius). Bij het naar buiten gaan liep ik bijna letterlijk twee Nederlandse vrouwen tegen het lijf die daar met campers op de camping stonden. Ze vonden het leuk om te horen dat ik naar Rome liep, en zo kwam ook alleen op vakantie gaan ter sprake, omdat één van de twee haar man was verloren. Ik kan me goed voorstellen dat je liever niet alleen op vakantie gaat, grappig genoeg heb ik dat zelf ook nooit gedaan en zou ik dat niet snel doen. Waar ik nu mee bezig ben voelt toch anders, niet als een vakantie maar, nou ja, als een pelgrimage, denk ik.

Lekker gelopen daarna, knie nog niet helemaal over maar ook niet echt pijnlijk. De volgende stop was weer bij een kerkje waar ik buiten heerlijk al mijn eten van gisteren opgegeten heb. Daar kwamen ook nogal wat mensen langs, twee Limburgse mannen met wie ik even zat te kletsen en een Vlaamse vader met dochter die een stuk Müllerthaltrail liepen. Een uur later liepen zij mij weer voorbij toen ik even uitrusttte en wat zat te lezen, en even later liep ik hen weer voorbij toen zij hun pauze hielden.

En zo liep ik rond drieën werkelijk te bakken in het zonlicht omdat het bos was overgegaan in open veld. En ik bedacht dat aan de Irish blessing nog een zinnetje moet worden toegevoegd, namelijk: "moge de schaduw je beschermen tegen oververhitting, verbranding en algehele uitputting".

Warm en bezweet bereikte ik na een dikke 19 kilometer Moersdorf, waar twee mensen die ik aansprak me verzekerden dat ik een eindje verder langs de GR5 op een picknickplek gerust mijn tent kan neerzetten. Dat ga ik dan ook zo doen, maar ik ben eerst afgedaald naar de Sauer om in het snelstromende water te liggen, goed voor mijn benen en mijn schouders, lekker wat te luieren en brood met kaas en tomaten en sla te eten. Over een uurtje maar weer eens naar boven klimmen om dat plekje op te zoeken..... dat zal wel goedkomen.

(En speciaal voor de Bemmelaar ook een foto van de heilige Donatus)

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage