Het is achteraf gezien maar beter dat ik geen kluizenaar ben geworden, wat ik ooit wilde. Dat ik af en toe tegen mezelf praat onderweg, dat is nog wel begrijpelijk. Ook tegen beesten of zelfs tegen mijn horloge, dat me vandaag toch weer twee keer tot de orde heeft geroepen (getrild) nadat ik al mijmerend de verkeerde kant op liep. Maar gisteren zat ik op een bankje met mijn rugzak naast me, mijn rugzak stond in de schaduw en ik kwam steeds meer in de zon. Op een gegeven moment keek ik opzij en hoorde ik mezelf zeggen: "zullen we van plaats wisselen?" Als ik te lang alleen zou zijn, zou ik denk ik behoorlijk gestoord worden.

Mijn dag begon vandaag om 6 uur toen de wekker afging. Best vroeg, maar gezien de hittegolf leek het me verstandig. Na het opruimen en ontbijten maakte ik nog een foto van het huis en toen bleken mijn gastheer en gastvrouw, twee jongelui nog, ook al wakker te zijn. Ik kreeg koffie aangeboden en nam het aanbod aan, niet wetende hoeveel mensen ik deze dag nog zou tegenkomen. Het was nog wat vroeg om gezellig te kletsen, maar het was toch een hartelijk afscheid, met de belofte dat ik een kaart zou sturen als ik in Rome aankom. Ik ga een lijst aanleggen van mensen die ik een kaart moet sturen als ik in Rome aankom!

Mijn weg begon met wat benauwdheid, wat ik sinds de eerste week van mijn tocht eigenlijk niet meer gehad heb. Ook voelde ik wat gezeur in mijn linker knieholte, dus ik beloofde mezelf rustig aan te doen, en dacht aan de camping op 16 kilometer afstand, wat goed te doen zou zijn. Het eerste stuk was nog rustig en stil, maar tegen tienen had ik vandaag al meer mensen gezien dan gisteren de hele dag. Vlak voor Château de Beaufort begon ik dingen te herkennen: het water met daarachter de dennenbomen en het houten weggetje langs het veld achter het château. Ik kwam een alleenlopende Duitser tegen met wie ik een praatje maakte. We namen allebei een selfie ter herinnering. In het château mocht ik op het terras koffie drinken, terwijl dat eigenlijk alleen toegankelijk was voor betalende bezoekers. Ik zat daar lekker, het was nog rustig en ik kon er ook even naar de wc en water bijvullen.

Daarna was het een feest der herkenning: een deel van de Müllerthaltrail dat ik in oktober 2020 als voorbereidende tocht met Joanne liep. En ook nog eens het allermooiste stukje daarvan. In oktober liep daar bijna niemand, maar vandaag was het vol wandelende toeristen. En zo bereikte ik op mijn zesentwintigste wandeldag de mijlpaal dat ik voor het eerst mensen voorbij liep. Dat lag meer aan hun tempo dan aan het mijne, want ik houd me nog steeds aan het motto dat ik bij de broeders van Saint Jean in Banneux hoorde "chi va piano, va sano": wie langzaam gaat, gaat gezond. Ondertussen bedenk ik dat de eerstvolgende (en enige!) keer dat ik weer op bekend terrein zal lopen bij Lausanne langs het Lac Léman zal zijn, waar ik op mijn 18e een jaar woonde.

Toen ik dacht dat het dorp Berdorf nog zo'n kleine 5 kilometer was, wat van vandaag en rustig dagje zou maken, bleek ik eerst aan de voet van een behoorlijke klim te staan om daarna op een bergop- en bergafwaartsgaand bospad te komen waar ik inmiddels een beetje rozig van deze dag doorheen liep. Ook dit werd druk belopen en halverwege bleken klimrotsen te staan waar veel klimmers bezig waren. De hele route hier was één en al rotswanden, prachtig om te zien en steeds weer uitnodigend om nog een foto te maken.
Bijna aan het eind werd ik ineens herkend door twee wandelaars, die ik eergisteren tegenkwam toen zij aan het mountainbiken waren. Wat leuk om hen opnieuw tegen te komen, zij zaten vanmorgen al om 7 uur op hun mountainbike en maakten nu nog een flinke wandeling, lekker sportief.

Ik was inmiddels bij mijn beoogde camping en voor het eerst was er geen plek. Maar ik was moe en buiten het heerlijk frisse bos was het stervenswarm. Ik kocht er een cola en belde, ook voor het eerst, de volgende camping op om zeker te weten dat ik daar wel kon staan. Bellevue 2000 had nog wel plek. Het was een kilometer lopen door een lelijk dorp, waar ik mezelf onderweg ook nog op huisgemaakt ijs trakteerde wat echt erg lekker was.
Uiteindelijk vandaag toch ruim 21,5 kilometer gelopen; de camping is prima, ik kan mijn powerbank opladen bij de receptie, die wel een halve kilometer lopen ligt van mijn plekje in de schaduw.

Morgen door naar Echternach en dan moet ik me maar niet meer op het aantal kilometers maar op het aantal uren lopen richten, zoals in berglanden gebruikelijk is; op de GR 5-site wordt dat ook als mogelijkheid geboden, daar ga ik maar eens mee experimenteren.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage