Het is 4 uur als ik uit Stavelot vertrek. Ik heb er de kerk bekeken, boodschappen gedaan en een koud alcoholvrij biertje gedronken op een grasveld. Ik ben al best moe, al heb ik ruim 16 kilometer gelopen en hoopte ik eigenlijk nog wat meer te lopen. Maar zo is het bijna elke dag: 's middags ben ik vaak echt moe, en ik weet niet precies of het komt door de afgelegde kilometers, de warmte, gewoon het cup-a-soup-moment, het elke nacht ergens anders slapen of door mijn corona-vermoeidheid, waar ik tijdens mijn tocht eigenlijk nog maar weinig mee bezig ben. Misschien wel een combinatie van dat alles.
Na anderhalve kilometer lijkt het me toch verstandiger om te stoppen voor vandaag: morgen weer een dag! Ik kom langs een vakantie-achtig huisje en vraag of ik misschien ergens mijn tent mag opzetten. Het mag. Het blijkt het woonhuis van een man en vrouw die hun kleinzoon te logeren hebben. De jongen volgt me in alles wat ik doe, gaat een hamer voor me halen om de haringen in de grond te slaan, laat me daarna zijn fototoestel zien, komt bij me zitten kletsen en vraagt me dingen over mijn reis. We aaien samen zijn kat, hij haalt zijn op afstand bestuurbare auto en wijdt echt zeker een uur lang uit over alle soorten bestuurbare auto's die hij kent. Hoewel ik ook wel zin heb om gewoon te niksen is het erg gezellig en als hij me even later ook nog een prachtige ketting komt brengen, vind ik dat weer zó bijzonder. Ik wil hem ook graag wat geven en schenk hem één van mijn heilige Christoffels die ik gekregen heb. Iets weggeven zal me zeker geen ongeluk brengen, lijkt me.

De dag begint ermee dat ik me eigenlijk nu pas realiseer wat een groot cadeau Jos me gegeven heeft door me gewoon te laten gaan. Ook in een huwelijk waarin je elkaar de ruimte geeft, is het toch echt niet vanzelfsprekend dat je het prima vindt dat de ander jou én de zorg voor het gezin en huishouden maandenlang in de steek laat. Ik hoop maar dat deze tocht niet alleen mij, maar ook hem en de kinderen iets goeds brengt.

Ik loop tot aan Stavelot de hele dag door stille, mooie natuur. Eerst over kaarsrechte, brede bospaden, daarna kom ik in een prachtig veengebied, waar nu heide, hoog gras en lage struikjes staan zover als je kunt kijken. Een prachtig stukje natuur. Daarna gaat het alsmaar bergafwaarts en vanuit het dal klim ik even later voor het eerst tot 500 meter hoogte. Als ik over anderhalve maand de Grote Sint Bernardpas over ga, lach ik hierom, maar dit is toch alvast een kleine voorbereiding op het echte klimwerk dat nog gaat komen. Ik kom, na de heide waar twee Nederlandse gezinnen de uitkijktoren beklommen, welgeteld één wandelaar tegen vandaag en nog eentje op een bankje waar ik vanuit de verte naar zwaai, maar dat zou ook nog dezelfde kunnen zijn. Het valt me op dat ik me in de stilte van de natuur, net als gisteren, niet alleen voel. Dat had ik wel toen ik bijvoorbeeld 's middags door Visé liep, zo'n gevoel van verlatenheid. De stilte van de natuur voelt als een gemakkelijke stilte waar je je vertrouwd kunt voelen.
En dan is het na die stilte fijn om aan het eind van de middag jong gezelschap te vinden!

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage