De route van vandaag was ongetwijfeld de meest efficiënte tot nu toe: vanaf Tegelen loopt er een net-niet-kaarsrechte weg, precies op de grens van Nederland en Duitsland, door het bos zuidwaarts. Een beetje eentonig eigenlijk, en dat was precies wat ik vandaag nodig had.

Na een dikke knuffel van mijn huisgenote vertrok ik vanmorgen iets na half 9. Na 300 meter liep ik alweer op het Pieterpad, Venlo uit. Al gauw loop je een mooi gebied in met vennetjes, en ik kijk goed op het pad, want overal springen kleine padjes voor me uit waar ik niet op wil gaan staan. Een voormalig trappistenklooster is nu in handen van de Emmausgemeenschap die er mooie en sociale plannen mee heeft. Ik besluit me eens wat meer te verdiepen in hen, het klinkt als een sympathieke club.
Op mijn eerste rustplaats, waar ik in het gras ga liggen, waarschuwt een voorbijganger voor teken in het gras. Ik probeer mezelf elke avond goed te controleren, want niet meer in het gras kunnen liggen, is eigenlijk niet te doen op zo'n tocht. Toch lig ik daarna minder comfortabel en ik loop na een leuk gesprekje zelf ook weer verder.

Eenmaal op het rechte bospad probeer ik de afgelopen week te reconstrueren: wanneer liep ik waar, wie kwam ik tegen, hoe liep de weg.... van sommige dagen vind ik het nu al moeilijk me alles weer voor de geest te halen, dat wordt nog wat als ik straks niet één, maar vijftien weken onderweg ben!

Als het tijd voor koffiepauze is vind ik een fijne omgevallen boomstam om op te zitten. Maar voor ik water heb kunnen opzetten zit alles al onder de piepkleine vliegjes. Ze zitten werkelijk overal. Ik zet toch mijn koffie, maar relaxed drinken is er niet bij, want ook als ik een stukje verderop in het gras ga zitten, komen ze overal op af. Het broodje waar ik zin in heb stel ik dan ook maar even uit tot ik, een uurtje later, een picknickplekje tegenkom. Als ik daar goed en wel een broodje met kaas aan het beleggen ben, komen ineens overal wespen vandaan. Ook daar word ik voortijdig verdreven en het broodje eet ik verderlopend op, gelukkig komen ze niet achter me aan.
Later op een terras aan de grens zie ik mensen naar binnen vluchten vanwege de wespen, maar in de bospaddestoelensoep die ik daar eet, hebben de wespen gelukkig weinig trek.

Ik loop en loop en loop, voor het eerst iets meer dan 19 kilometer en afgezien van wat rugpijn gaat dat prima, als ik maar echt om de paar kilometer even mijn rugzak afdoe en even uitrust. De laatste kilometer even een dochter opbellen helpt ook hoor, dan gaat het lopen ineens vanzelf.

Nu weer op een fijne camping, eerst lekker uitrusten met een biertje.....douchen en de tent opzetten kan straks ook nog!

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage