Elk voordeel heeft vast ook een nadeel. Zo is het allemaal goed en wel dat we overdag van die mooie wandelingen maken, maar die avondwandelingetjes die we op onze eerdere reizen maakten schieten er nu helemaal bij in. Nou ja, dat is maar deels waar natuurlijk. Feit is wel, dat we in de wintermaanden gewoon al snel in het donker zitten en dat het 's avonds best koud is buiten. Dus blijven we lekker warm in de camper in plaats van een ommetje te maken. Daarbij hebben we deze reis voor het eerst een kleine tablet mee met allerlei downloads aan films en series van N, dat houdt ons ook binnen de poort. Dus inderdaad, elk voordeel heeft ook zo zijn nadeel.

De dagen daarentegen zijn toch overwegend wel heel erg lekker qua zon en temperatuur, dus enig begrip voor al die hordes overwinteraars (waaronder wij dus ook) hier in Spanje hebben we wel. Enfin, daar zullen we jullie in Holland niet te lang mee vermoeien, want dat gaat op plagen lijken.

Nog een weetje naar aanleiding van het stukje over leem in de pindat van 2 dagen geleden, voor wie het interessant vindt: het verschil tussen klei en leem.

Het grootste verschil tussen klei en leem is dat klei door water afgezet is (rivier of zee) en leem door de wind. Zowel klei als leem bestaan uit platte plaatjes die kleiner zijn dan 0,002 mm.
Nou, met al die winderosie hier, die we terug zien in te gekke rotsvormen, lijkt dit verhaal dan rond: Nederland, die grote delta, dus vooral klei en het zandsteenachtige Iberische schiereiland met grote vlaktes waar de wind vrij spel heeft, vooral leem.
En dan het waaien, nou dat klopte gisteravond ook helemaal, hoog boven op de pas, lekker schudden in de camper. Met veel stof op de camper, allemaal .... leem.

Vandaag doen we een wandeling vanaf Fleix, in de Vall de Laguar. Ze zijn hier niet dol op campers, je kunt bijna nergens parkeren. Zodra we gaan wandelen, horen we onze bel van onze videocamera op de voordeur thuis in Diemen via de app op de telefoon klingelen. Kennelijk iemand aan de deur daar. Oeps, al die moderne tijd en gadgets zeg.
Blijkt het toch gewoon een echte koe te zijn die met een koperen bel om zijn nek hier staat te grazen. Tsja, dat kan natuurlijk ook.

De wandeling gaat naar de bodem van een leeg stuwmeer (als dat tenminste geen contradictio in terminis is), een afdaling van 400 m hoogteverschil, gevolgd door een stijging van 600 m en dan weer omlaag. De eerste afdaling is werkelijk schitterend over een trapachtig aangelegd natuurpad. We geven de wandeling dan al een 9,5.

Vervolgens door de uitgesleten rotsformaties op de bodem van wat hier inmiddels een smalle kloof van de Ebro is, daarna het eerste deel van de klim, opnieuw zeker 20% stijgpercentage over een zeer avontuurlijk pad, met scherpe struiken en stenen, zeer smalle tracks langs de rand van de helling. Duidelijk niet voor beginners en wandelaars met hoogtevrees. We komen er geschramd en gekrast doorheen. Daarna vervolgt de wandeling omhoog over een wat comfortabeler wandelpad, geëffend, soms met treden en iets gemakkelijker begaanbaar. De wandeling blijft met gemak zijn 9,5 waardering van ons behouden.

Tijdens het laatste deel betrekt het, maar dan zijn wij inmiddels het dal al weer uitgelopen. We zijn dan inmiddels 4,5 uur onderweg. Dat de laatste 2,5 km over een asfaltweggetje gaat, is een kleine kras of smet op deze prachtige wandeling, maar we zijn zo voldaan dat we het cijfer niet verlagen. En waarom eigenlijk, als je langs dat boerenweggetje deze bloeiende amandelbomen aantreft.

Geschreven door BartKhorsandoppad