Gisteren waren we weer vlot terug vanuit het Theth-gebergte. Veel van die bravoure-chauffeurs, die ons zonder snelheid te minderen op dat veel te smalle bergweggetje passeerden, zijn steeds van hetzelfde type. Grote oude auto, jonge 20-ers, strak geknipte koppies met hoodies, kauwgum en nonchalant een peuk in de mondhoek: Twee haantjes voorin, twee volgzamen achterin. We spotten dit soort lefgozertjes al eerder en later vandaag weer bij rontondes op de doorgaande wegen, waar ze met hoge snelheid op de rotonde linksaf niet driekwart rondgaan, maar linksom tegen de rijrichting in sjezen en de rotonde afsnijden. Je schrikt je rot, maar zijn nu gewaarschuwd.

Als we de afslag naar de camping van eergister passeren, weerstaan we de roep van het restaurant aan het meer van Shkodër. We gaan door naar het volgende meer Komani, waar we een boottocht willen maken tussen de "fjorden" van Albanië. Maar we eindigen we opnieuw op een prachtige plek langs een oever aan het water, deze keer weer aan een stuwmeer. Zoals bijna elke avond deze reis: aan een meer, beek of de zee. Lekker toch?

Albanië, so far, maakt op ons echt een fijne indruk. Los van wat chaotisch gedrag in het verkeer, vinden wij het hier erg fijn. Ontspannen, lekker traag in de tijd, hoopvol, vriendelijke mensen, die niet schromen een paar woorden Engels te spreken en die echt allemaal gedag zeggen of zwaaien. We voelen ons hier veilig en welkom. Het doet denken aan Griekenland 40 jaar terug en soms aan Azië met zijn gebrekkige bouwwerkjes waar mensen evenzogoed hun dagelijkse brood in verdienen. Een boer in ruitjesbloes en een hoedje op die nog leeft van die 1 of 2 koeien die hij aan een lijntje uitlaat in de berm van de weg. Of de fruitverkoper langs de doorgaande route met een handje vol producten. Hoezo megastallen en mestoverschot? Die paar keutels op de weg rijden we wel plat. De kleinere asfaltwegen doen ook denken aan Azië, waar corrupte aannemers bij de aanleg van wegen aan weerskanten 30 cm breedte afsnoepen en een paar centimeter dikte asfalt uitsparen voor hun eigen portemonnee. Met rafelranden en gaten in het wegdek als gevolg.

De natuur is ongerept en overweldigend mooi, de route erheen soms dus nog een avontuur. Campings zijn er genoeg, net als winkeltjes, restaurantjes en tankstations. Wel zie je inmiddels veel activiteiten om het toerisme te omarmen. Hotels in aanbouw en heel veel chalets op mooie plekken. Dus wacht niet te lang, over 20 jaar zal de charme er ongetwijfeld nog steeds zijn, maar het zal dan ook wel veranderd zijn.

Gisteravond zaten we tot laat in het donker buiten aan de rand van het stuwmeer. Ineens bemerkten we dat we met onze stoeltjes en klompen in het water stonden. Aan de kademuur naast ons konden we zien dat het water wel 40 cm gestegen was sinds onze aankomst 's middag. En het is geen zeewater, dus geen eb en vloed.
Nadat we de campingbaas op deze waterstijging hebben geattendeerd, zetten we de camper later op de avond toch maar even wat hogerop. Zo'n snelle stijging van waterpeil in zo'n groot stuwmeer zonder dat het regent, lijkt niet echt oké. De campingbaas maakte zich niet druk, maar 40 cm water meer op de stuwwand is wel heel veel druk.....

Vanmorgen staat onze oude plek inderdaad compleet onder water. We vertrekken tegen de middag naar onze boottocht door het Komani-meer. De weg naar de pont staat aangeschreven als slecht. En dat klopt helemaal. Zeker na de regenval van afgelopen uren. Het ooit geasfalteerde wegdek vertoont grote diepe gaten met dito plassen, op sommige stukken ontbreekt het asfalt of is het wegdek grof pokdalig. De kwaliteit varieert van behoorlijk slecht tot heel slecht. Maar de weg is gelukkig niet zo smal als die van gisteren dus we vermaken er ons, 17 km lang al slalommend om de kuilen, wel mee. Een soort 4wheel-drive experience met een 2wheels-drive camper. Nu alleen het zonnetje nog.

Geschreven door BartKhorsandoppad