We vertrekken vanochtend heel erg bijtijds, al om half 9 zitten we achter het stuur. Zelfs de kassadame van de parkeerplaats ligt vermoedelijk nog te snurken in haar bedje, wij mogen zo vertrekken, de slagboom staat de hele nacht omhoog.

Eerste stop is, op advies van onze camperbuurvrouw, de waterval Fonts d'Algar, een mooi maar iets te toeristisch aangeharkte bescheiden natuurattractie. Het eerste stuk bestaat uit geplaveide paden afgezet met houten leuningen met zicht op een kleine waterval. Gelukkig hebben ze het laatste stukje ongerept gelaten, daar klauter je nog gewoon over een bospaadje langs de stroomversnellingen. Daar zien we meteen geen andere toeristen meer.

Daarna rijden we slowly, slowly de Coll de Rates (route CV 715) tot aan een parking helemaal boven op de pas, een prachtige slingerende weg, niet al te breed. De weg moeten we delen met grote ploegen wielrenners, die met volgauto en al aan het trainen zijn voor bergklimmetjes. Dus voorzichtig en behoedzaam rijden, maar dat doen we toch al graag op dit soort mooie routes, zodat ook de chauffeur nog wat kan genieten van de vergezichten.

Vanaf de parking bovenaan de pas gaan we wandelen en misschien ook wel overnachten. Het uitzicht rondom blijft ongelooflijk mooi, we zien terrasvormige sawa's, maar ook veel zwartgeblakerde kale bomen helaas, duidelijk een overblijfsel van bosbranden. In de verte is zelfs de zee nog zichtbaar, zowel naar het noorden als naar het zuiden, respectievelijk richting Denia en Calp. Een beetje onverwacht en vervreemdend om in het binnenland zowel voor als achter je de zee ineens te zien.

We besluiten aan de noordkant te gaan wandelen, waar de natuur niet verbrand is. En net als gisteren: Als je boven op een berg of pas parkeert, start de wandeling met dalen en eindigt die met stijgen. De afdaling hier is zwaarder dan verwacht en gehoopt. Vierhonderd meter dalen over een pad wat bezaaid ligt met losse grote en kleinere keien en met een voortdurende daling van 20%. Het lijkt wel de bedding van een bergbeek. Pas bijna beneden is te zien dat het ooit een geplaveid pad was met vlakke en minder vlakke natuurstenen. Terug omhoog is het pad gelukkig wat vaster van ondergrond, de stijging is echter navenant en we klimmen ononderbroken gestaag in één keer naar boven. We wandelen bijna 3 uur en vinden het prachtig én zwaar.
Het is heerlijk stil onderweg, we komen geen hond tegen. En ook geen mens trouwens.

Thuis gekomen, dat wil zeggen bij de camper, is het parkeerterrein zo goed als leeg en kunnen we een nog mooier plekje uitzoeken. Maar ja, waar dan, het uitzicht is overal schitterend.

Geschreven door BartKhorsandoppad